ଫମ୍ପା ହାତ

ଅସରନ୍ତି ସପନ ଆକାଶ ଛାତିରେ

ବୁଣିଦେଇ ଯାଏ ଆଖି ,

ଧରିବାକୁ ତାକୁ ହାତ ପାଏ ନାହିଁ

ରହେ ଚାତକ ପ୍ରାୟେ ଦେଖି ।

ଶୁଖେ ନାହିଁ ଲୁହ ଛାତିରେ କୋହ

ନିଦଯାଏ କେଉଁଠି ଲୁଚି,

ସ୍ବପ୍ନେ ବଂଚିବା କାଠିକର ପାଠ

ପାରିଛି ଆଜି ମୁଁ ବୁଝି ।

ଜୀବନ ବାଟରେ ଚାଲିବାକୁ କଷ୍ଟ

ଫମ୍ପା ଥିବ ଯଦି ହାତ,

ବିରାଡି ବି ଭାବେ ନିଜକୁ ବାଘ

ଛାଡେନାହିଁ ସିଏ ବାଟ ।