ହଜି ପାରୁନାହିଁ ସ୍ଵପ୍ନଟେ ଭାବି

ହଜି ପାରୁନାହିଁ ସ୍ଵପ୍ନଟେ ଭାବି

ଆଖି ପଲକରେ ସାଇତି ରଖିଛି

ଅତୀତର ଆମ ଅଭୂଲା ମୁହୂର୍ତ୍ତର

କିଛି ଭିଜା ଭିଜା ସ୍ମୃତି

ହସି ବି ପାରୁନି କାନ୍ଦି ପାରୁନି

ବେଦନା ଲୁହରେ ସରେ ମୋ ରାତି  ।

ନିଷ୍ପେସିତ ଏଇ ହୃଦୟରେ ମୋର

ଅସହାୟତାର କରୁଣ  ଝଡ଼

ଆଖି ଲୁହ ମୋର ଓଠ ପିଏ ନିତି

ହୃଦୟକୁ କରି ସ୍ମୃତି ପାହାଡ  ।

ପ୍ରାରବ୍ଧ କର୍ମର କେଉଁ ଭୂଲ୍ ପାଇଁ

ନିୟତି ଟାଣିଲା ମୋ କପାଳେ ଗାର

ଲିଭେଇବା ପାଇଁ ସବୁ ତପ ଜପ

ନିମିଶକେ ହେଲା ନିଷ୍ଫଳ ମୋର  ।

ଆକାଶ ଚାନ୍ଦକୁ ଚାହିଁ ମୁଁ ନଥିଲି

ଖାଲି ଚାହିଁଥିଲି ତୋ’ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି

ଭାଗ୍ୟ ବିଧାତା ମୋ ସାଥେ ଖେଳିଲେ

ଝୁରି ହୁଏ ଏବେ ଧରି ତୋ’ ସ୍ମୃତି ।

ଅସହାୟତାର ଦୀର୍ଘ ଶ୍ଵାସ ମୋର

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତତେ ତ ଖୋଜେ

ତୋ’ ସ୍ମୃତିରେ ହଜି ଦିନ ସରିଯାଏ

ହେଲେ କେବେ ହଜିନାହିଁ ସ୍ଵପ୍ନଟେ ଭାବି  ।