ମାଟିରେ ଜନମି , ମାଟିରେ ମିଶେ

ତୁ ଯେ ଏ ମାଟିର ସନ୍ତାନ,

ଏ ମାଟି ସହ ଛନ୍ଦା ତୋ ଜୀବନ,

ମାଟିର ଗନ୍ଧେ ମହକେ ତୋ ତନମନ,

ମାଟିରେ ହିଁ ହୁଏ ତୋ ରାତି ଦିନ,

ତୁ ଯେ ଧରଣୀ ର ଆଦରର ସନ୍ତାନ,

ତୁ କୃଷକ, ମାଟିରେ ଗଢା ତୋ ଜୀବନ ।

କି ବର୍ଷା, କି ଖରା, ଅବା ପୌଷର ଜାଡ ଶୀତରେ,

ନିଜକୁ ଭୁଲି ,ଜୀବନ ତୋ ମିଶି ଯାଏ ମାଟିରେ,

ତୋ ଶ୍ରମ ବାରି , ଖେତରେ ସୁନାର ଫସଲ ଖେଳାଏ ,

କ୍ଷୁଧିତ ପ୍ରାଣ ଭାତ ମୁଠାଏ ପାଇଁ ତୋତେ ହିଁ ଦେଖେ ।

ସଭିଙ୍କ ଚିନ୍ତା ଥାଏ ତୋହରି ମନେ,

ହେଲେ, କେହି କି କେବେ ତୋ କଥା ଭାବେ ?

କ୍ଷୁଧାର ଯନ୍ତ୍ରଣା ତୋ ଜଳୁଥାଏ ଯେ ରୌଦ୍ର ତାପେ ,

ଶୀତ କାକରରେ ବେଦନା ତୋହର ଜମାଟ ବାନ୍ଧେ

ବରଷା ଝରିଲେ, ଆଶାର ଆଲୁଅ ମନେ ଝଲସି ଉଠେ,

ମାଟି ସହ ମାଟି ହୋଇ , ଦେହ, ହାତ ତୋର ଶକ୍ତ ହୁଏ ,

ତୋ ଲହୁ ,ଲୁହ, ସ୍ବେଦ ବାରିରେ ମାଟି ମାଁ ଯେ ସିକ୍ତ ହୁଏ ,

ହେଲେ, ଋଣ ଭାରେ ପିଠି ତୋ ନଇଁ ନଇଁ ଯାଏ ,

ଆଶା, ଭରସା ସବୁ ତୋହର ମାଟି ତଳେ ଦବି ଯାଏ ।

ଦିନ ଆସେ , ମୃତ୍ଯୁ ପଥ ହିଁ ଶେଷେ ତୋ ଚଲା ପଥ ହୁଏ ,

ମୃତ୍ଯୁ ହାତ ଧରି ହୃଦୟ ତୋହର ଚିର ଶାନ୍ତି ଲଭେ ,

ଅବଶେଷେ ମାଟିରେ ହିଁ ଭାଗ୍ଯ ତୋର ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୁଏ,

ମାଟିରେ ଜନମି ,ମାଟି ର ମଣିଷ ମାଟି ରେ ହିଁ ମିଶିଯାଏ,

ତୁ ଯେ ଅଟୁ ଏ ମାଟି ର ଅମୃତ ସନ୍ତାନ ,

ଏ କଥା କିଏ ଅବା , କେବେ କି ବୁଝିପାରେ ? ? ?