କବିର ବ୍ୟଥା
କବିର ବ୍ୟଥା
କାଳିନ୍ଦି ଚରଣ ପାଣିଗ୍ରାହୀ
ଦେଖରେ ତାରା ଦେଖ ଆକାଶେ.
ତୁମରି କବି ଲୋତକେ ଭାସେ.
ଏ ଧୂଳି ତଳେ କାଙ୍ଗାଳ ବେଶେ ଭ୍ରମର କିବା ଭିକ୍ଷାର ଆଶେ l
ମଳିନ କ୍ଷୀଣ ଧୂସର ଦେହ,
ଭାଙ୍ଗିଛି ତା’ର ଆକାଶ-ଗେହ,
ଭୂତଳେ ପଡ଼ି ପରାଣ ତା’ର ମାଗଇ ସୁଖ ମାଗଇ ସ୍ନେହ l
ଦେଖରେ ବନ ଦେଖରେ ଗିରି,
ତୁମରି କବିକି ହତଶିରୀ,
ଭୁବନ ତାକୁ ବଞ୍ଚିତ କରି ଯାତନା ଦାଗ ଦେଇଛି ଚିରି l
ଦେଖରେ ଦେଖ ବସନ୍ତ ବାଆ,
ବିକଳେ କବି ଭ୍ରମର ଆହା,
ତୁମରି ଚିର ଖେଳର ସାଥୀ ନ ଲଭି କାହିଁ ଭରସା ସାହା l
ଦେଖରେ ପିକ ଦେଖରେ ଶୁକ,
ଲଭିଛି କବିକି ଗୁରୁ ଦୁଃଖ,
ତୁମରି ସ୍ବର ନୁହେଁ ମଧୁର ଲାଗଇ ଆଜି ବିକଳ ରୂକ୍ଷ l
ନ ପାରେ ତୁମ ସଙ୍ଗତେ ଉଡ଼ି,
ବେଦନା ତଳେ ଯାଇଛି ବୁଡ଼ି,
ପବନ ତାକୁ ଠକିଲା ଆଜି ସପନ ଏବେ ଦେଲା ଘଉଡ଼ି l
ଦେଖ ଗୋଲାପ ଦେଖ ଲୋ ଯୂଇ,
କବି ଲଲାଟେ ଅଧର ଛୁଇଁ,
ଜଳଇ ମହା ହୁତାଶ ତହିଁ ଲାଗଇ ପାଦେ ତପତ ଭୂଇଁ l
ଦେଖ ସାଗର ଦେଖ ଗୋ ନଦୀ,
ପୂରୁବ ସ୍ନେହ ରହିଛି ଯଦି,
ହତାଶ ଆଜି ତୃଷିତ କବି ଭୁବନ ଗୋଟା ପୃଷ୍ଠରେ ଲଦି l
ପରାଣପ୍ରିୟ ଦେଖ ହେ ଶଶି,
କ୍ଳାନ୍ତ ଏ କବି ନୟନେ ହସି,
ଦେଖରେ ଦେଖ କଜଳ ଘନ, ନିରାଶେ ପଥେ ରହିଛି ବସି l
ଏତିକି ଖାଲି ଅଛି ଆଶ୍ବାସ,
ତୁମେ ଯେ ମୋର ଦୁଃଖର ଆଶ,
ହତାଶ ଗାଥା ଶୁଣାଇ ତାକୁ ତୁମରିଠାରେ ରଖି ବିଶ୍ବାସ l