ସହିଦ ପୁଅର ବାପା

କହି ଯାଇଥିଲା ଆସିବ ଘରକୁ

ଆସନ୍ତା ଆଶ୍ଵିନ ମାସରେ

ଆଶ୍ୱିନର ବହୁ ପୂର୍ବରୁ ଫେରିଲା

ଜାତୀୟ ପତକା ଭିତରେ ।

ପ୍ରତି ଥର ପରି ଆଣିନି ଏଥର

ଗହଣା ଅଳତା ଚୁଡି

ଗଲା ବେଳେ ଲୁହ ଭରି ଦେଇଥିଲା,

ଏବେ ଦିଏ ଛାତି କୋରି ।

ଶୈଶବ, କୈଶୋର, ଦେଖିଛି ଯେ ଆଖି,

କେମିତି ପାରିବ ସହି

ଯେତେ ବୁଝେଇଲେ, କି ହେବଟି ଆଉ,

ପୁଅ କି ଆସିବ ଫେରି !

ଗଲା ସନେ କେତେ ବାଇଦ ବଜେଇ

କରିଥିଲି ତାକୁ ବାହା

ଏ ସନେ ଦେଖୁଛି ତା’ ମର ଶରୀର,

ଦୁଆରେ ହେଇଛି ଥୁଆ !!

ନିରିମାଖି ବଧୂ ଚାହିଁଛି ଜଳକେ,

କେମିତି ପାରିବ ବୁଝି

ସଂସାର ଆରମ୍ଭ କରିବା ପୂର୍ବରୁ,

ଶୋଇଛି ସେ ଆଖିବୁଜି ।

କେତେ ଶରଧାରେ ସାତ ଗାଁଆ ବୁଲି

ଆଣିଥିଲା କନ୍ୟା ଖୋଜି

ଗୋଟିଏ ଚାଉଳେ ଗଢା ରୂପ ତା’ର,

ଦି’ ଦିନେ ପଡିଲା ଭାଜି !

କିଏ ସେ ଦେଖିବ ସେ ପୋଡା ମୁହଁକୁ,

କାହା ପାଇଁ ହେବ ସଜ

କେମିତି ଏ ଦେହ ଧରି ମୁଁ ବଞ୍ଚିବି,

ଦେଖି ତା’ ବିଧବା ରୂପ !

ଯାହା କାନ୍ଧେ ଶୋଇ ମଶାଣି ଭୂଇଁକୁ

ଯାଇ ଥାଆନ୍ତି ମୁଁ ଗର୍ବେ

ତା’ ମର ଶରୀର କାନ୍ଧେଇ କେମିତି,

ଯିବି ଏଇ ଦଶ ଖୋଜେ !

ଗାଁଆ ନାମ ଆଜି ଡିବି ଡିବି ବାଜେ

ପୁଅର କୃତିତ୍ଵ ପାଇଁ

ଚାରି ପଦ ଫମ୍ପା ସାନ୍ତ୍ଵନା ଦେବାକୁ

ସଭିଏଁ ଆସନ୍ତି ଧାଇଁ ।

ବାରମ୍ବାର ପ୍ରଶ୍ନ କରୁଛି ମିଡିଆ,

ଚାହେଁ ସେ ଜାଣିବା ପାଇଁ

ଦେଶ ପାଇଁ ବଳିଦାନ ଦେଲା ପରେ,

କେମିତି ଲାଗୁଛି ଭାଇ ?

ଅମର ରହିବ ପୁଅ ମୋ ଆଜିଠୁ,

କୁହନ୍ତି ସଭିଏଁ ଗର୍ବେ

ଗାଁଆ ମାଟି ଆଉ ଆତ୍ମୀୟସ୍ୱଜନ,

ଧନ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ସର୍ବେ ।

ତୋପର ସଲାମୀ, ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ସଲାମୀ,

ଭାଗ୍ୟେ ଥିଲେ ଯଦି ମିଳେ

ତେବେ କୁହ କାହିଁ ଏ ବୁଢା ବାପର,

ଛାତି ତଳେ ନିଆଁ ଜଳେ ??

କେମିତି ଜାଣିବେ ସଂସାର ଉଜୁଡି

ଗଲାର ଦୁଃଖଟା କେତେ

ସେମାନଙ୍କୁ ଖାଲି ଖବର ଦର୍କାର,

ଶୁଣିବେ ଯାହା ସମସ୍ତେ ।

ଭଉଣୀ ବିବାହ, ଭାଇ ପାଠ ପଢା,

କରିବାକୁ ଥିଲା ସବୁ

ବାପ ମା’ଙ୍କ ସେବା କରିବ ବୋଲିକି

କଥା ଦେଇଥିଲା ଆଗୁ ।

ଆଶ୍ଵିନେ ଆସିଲେ ତୀର୍ଥ କରେଇବ,

ଗାଡି ଗୋଟେ ଭଡା କରି

ଚାଳ ଘରଟାକୁ ପକ୍କା କରିବାକୁ,

ଇଚ୍ଛା ଥିଲା ମନେ ଭାରି ।

ଯେତେ ଯେତେ ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖିଥିଲା ଆଖି,

ଅକାଳେ ପଡିଲା ଝରି

ଲିଭିଗଲା ମୋର ଘରର ପ୍ରଦୀପ

ଆତଙ୍କିଙ୍କ ଗୁଳି ଖାଇ !

ରକ୍ତର ହୋଲି ଖେଳିବା ଲୋକକୁ

ଡାକୁଛି ମୁଁ ଆସ ଥରେ

ଦେଖ ଏ ଜୀବନ କେମିତି କଟଇ,

ତୁମ ହୋଲି ଖେଳ ପରେ !

ଭୋକର ଭୂଗୋଳ, ମନର ବିକଳ,

ମୁଣ୍ଡେଇକି ନିଜ କାନ୍ଧେ

ଭେଣ୍ଡିଆ ପୁଅର ଓଜନ ସବୁଠୁ,

କେମିତିଆ ଭାରି ଲାଗେ !!