ସଞ୍ଜବତୀ

ଅନ୍ତୁଡି ନିଆଁରୁ ଯାଇ ଶେଷେ ଚିତା ନିଆଁ

ସେଥିପାଇଁ କୁହାଯାଏ ଏଇତ ଦୁନିଆ ,

ପିଲାଙ୍କର ଭବିଷ୍ୟତ ଦିବା ରାତ୍ର ଭାଳି

ନିଜ ସୁଖ ଦେଇଥିଲେ ଜୁଇ ପରେ ଜାଳି ।

ଅଳପ ପବନେ କିବା ମନ ଛାଏଁ ସରି

ପରିଣତ ଫଳଟିଏ ଝଡି ଗଲା ପରି ,

ଝଡିବାକୁ ଚାହିଁ ବାପା ଗଲେ କିବା ଥକି

ବସିଛନ୍ତି ଆଣ୍ଠୁ ପରେ ମୁହଁଟାକୁ ଜାକି ।

ବାଡି ପଟ ଝରକାରୁ ଦୃଷ୍ଟି କେବେ ରଖି

ଦେଖୁଥାନ୍ତି ସଞ୍ଜ ବେଳେ ବାହୁଡନ୍ତି ପକ୍ଷୀ ,

ଅପହଞ୍ଚ ଆଖିରେ କି ଖୋଜୁଥାନ୍ତି ମୋତି

ପାଇଯାନ୍ତି ମନ ଚାହାଁ ସରଗର ଜ୍ଯୋତି ।

ବହଳ ପରଳ ତାଙ୍କ ବେନି ଆଖି ତୀରେ

ପଥରର ବନ୍ଧ ଅବା ଅଶ୍ରୁ ନଦୀ ନୀରେ ,

ଆଜୀବନ ପିଇ ଗଲେ ଯେତେ ଅଶ୍ରୁ ଧାର

ମିଶିଗଲେ ମହୋଦଧି ମାନିଥାନ୍ତା ହାର ।

ପ୍ରଭାତେ ମୃଗୁଣୀ ସ୍ତୁତି ଉଚ୍ଚ କଣ୍ଠେ ରାମ

ଦଣ୍ଡେନାହିଁ କାଳ ଯମ ଧରି ଯେଉଁ ନାମ ,

ଅଙ୍ଗୁଳି ଟିପରେ ଧ୍ୟାନ ମୁଖେ ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ

ରାମ ନାମ ଜପି ସରେ ଦିନ ଗଣୁ ଗଣୁ ।

କରନ୍ତି ମନ୍ଥନ ଯାହା ଦୁଃଖ ଜରା ବ୍ୟାଧି

କି କାରଣେ ନିଜକୁ ସେ ମଣି ଅପରାଧୀ ,

କଳହ ଉତ୍ପାତ କିଏ କରୁଥିଲେ ଘରେ

ବାହାର ମରୁତ ଲାଗେ ଝଡ଼ ରୂପ ଧରେ ।

ଅସଜଡା ଲୁଗାପଟା ଦେଖି ନଥିପତ୍ରେ

ସଜାଇ ରଖନ୍ତି ବାପା ଦାରୁ ମୂର୍ତ୍ତି ମତେ ,

ପଛକୁ ଫେରାଇ ମୁହଁ ଦେଖିବାର ନାହିଁ

ଖରା ଲେଉଟାଣି ବେଳ ଆସିଲାଣି ଛାଇ ।

ପରିବାର ହିତେ ସିନା ନିଯୋଗିଲେ ମତି

ଦଲକାଏ ବାତେ ଦିନେ ଲିଭେ ସଞ୍ଜବତୀ ,

ଧୂଆଁ ଗନ୍ଧ ପଶେ ଯେବେ ଛନକାଏ ଛାତି

ଶେଷନିଦ୍ରା ବରିନେଇ ଛାଡନ୍ତି ସେ ସାଥି ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା