ବନ୍ଧନ ଯୁଗ ଯୁଗର

ନୀରବ ରହିଲେ,

ରାଗିଲା ପରି ଗୋ ଲାଗ ।

"ରହୁଛି" କହିଲେ

କ୍ଷମା ମାଗିନିଏ ଆଗ ।।

"ରହୁଛି" ରେ ତୁମ

ଅଭିମାନ ଲୁଚିଥାଏ ।

ଅଭିମାନ,ପରେ

ସ୍ୱାଭିମାନ ହୋଇଯାଏ ।।

ଧାଡିଏ ଲେଖିଲେ

ମୋ'ପାଇଁ ଲେଖୁଛ, ଲାଗେ ।

ଜହ୍ନ ହସି ହସି

ଜୋଛନା ଢାଳେ ସରାଗେ ।।

ସେଇ ଜୋଛନାରେ

ତୁମ ମୁହଁ ଆସେ ଭାସି ।

ବଉଦ ବି ଶେଷେ

ଅଜାଣତେ ହୁଏ ଖୁସି ।।

ରାଗିବନି ,କେବେ

ରୁଷିବନି ବୋଲି ଜାଣେ ।

ସେଇଥିପାଇଁ ଗୋ

ରଖିଛି ମୋ' ମନ କୋଣେ ।।

ମନ କୋଣେ ଥାଇ

ସ୍ନିଗ୍ଧ ସାହାରା ପରି ।

ଋତୁରେ ଋତୁରେ

ହୁଅ ମୋର ଆଶାବରୀ ।।

ମଦାଳସୀ,ତୁମ

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ଅଭିଳାଷ ।

ସରାଗେ ସାଇତି

ବଢାଇବି ମୋ'ଆୟୁଷ ।।

ସେଇ ଆୟୁଷ ହିଁ

ସ୍ପନ୍ଦନ ଦୁଇ ପ୍ରାଣର ।

ସ୍ପନ୍ଦନ ନୁହେଁ ସେ

ବନ୍ଧନ ଯୁଗ ଯୁଗର ।।