ହେ ନାରୀ,ନାମସ୍ୟ

କେତେ ନାରୀଙ୍କୁ ତୁ ସୁନ୍ଦରୀ କହୁଛୁ

ନାରୀ ମାତ୍ରକେ ତ

ମହା ସୁନ୍ଦରୀ ।

ମମତାରେ ଭରା ପଣତକୁ ନେଇ

ସଜେଇ ଥାଏ ସେ

ଘର ତୋହରି ।

ତୋ'ଆଖି ସପନ ତା'ପାଇଁ ନିର୍ବାଣ

ପୁଣ୍ୟ ପାଲିଙ୍କିରେ

ତୋତେ ଝୁଲାଏ ।

ଶୟନେ ସପନେ ସହାସ୍ୟ ନୟନେ

ତୋ'କୃତ କର୍ମର

ଲୁହକୁ ପିଏ ।

ତା'କୋଳରେ ତୋର ଜୀବନ ସଂଚରେ

ତା ହାତ ପରଶେ

ତୋ'ଓଠ ହସେ ।

ସେ ଏକ ଝରଣା ନିର୍ବାକ ଭାବନା

ହସରେ ତାଆରି

ମହୁ ବରଷେ ।

ବୀଣାପାଣି ରୂପେ ବୀଣାର ଝଙ୍କାରେ

ବିଦ୍ୟା ପୀୟୂଷକୁ

ଦିଏ ସେ ଢାଳି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀର ରୂପରେ ନିତ୍ୟ ବାସ କରେ

ନିର୍ଯାସରେ ତୋର

ହୋଇ ସଙ୍ଖାଳି ।

ମହିଷ ମର୍ଦ୍ଦିନୀ ହୋଇ କାତ୍ୟାୟିନୀ

ଜୀବନରେ ତୋର

ଶତ୍ରୁ ସଂଘାରେ ।

ସୁଭଦ୍ରା ଭଉଣୀ ରୂପ ସୁହାସିନୀ

ଦୀର୍ଘ ଜୀବନର

କାମନା କରେ ।

ବସୁଧା ମାଆ ଟି ରୂପ ଗୁଣବତୀ

ଜୀବନଟା ସାରା

ତୋତେ ପାଳିଲା ।

ସର୍ବାଙ୍ଗ ସୁନ୍ଦରୀ ନାରୀ ଆଉ ନାରୀ

ସୁନ୍ଦରେ, ସୁନ୍ଦରେ

ସୁଖ ବାଣ୍ଟିଲା ।

ତ୍ରିବେଣୀ ତୀର୍ଥ ସେ ପୁଣ୍ୟ ପରମ୍ପରା

ଧ୍ରୁବ,ଚିରନ୍ତନୀ

ବୈଦିକ ରୀତି ।

ତୁଳସୀ ରୂପରେ ଈଶ୍ୱର ଗଳାରେ

ଶୁଭ୍ରା,ସୁଶୋଭିତା

ବେଦ ସଂସ୍କୃତି ।

ହେ ନାରୀ,ନାମସ୍ୟ ! ବୈଦିକ ସର୍ବସ୍ବ

ବନ୍ଦନୀୟ ତୁମେ

ସାରା ବିଶ୍ୱରେ ।

ଧର୍ମରେ ଧର୍ମରେ ସତ୍ୟରେ ସତ୍ୟରେ

ପୃଷ୍ଟିରେ ନିଷ୍ଠାରେ

ସମ୍ବିଧାନରେ ।