ପ୍ରେମର ଆୟୁଷ କେତେ

ରବି ଅନୁରାଗେ

ସେ ରୂପସୀ କଳିକା

ନିଶାନ୍ତେ ଉଷାର ପାଇଁ

କରଇ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ।

ଜାଣେ ଆୟୁ ତାର

କେତେ ବା କାଳର

ଅବଶ୍ୟ କେ ତୋଳିନେଇ

ଗୁନ୍ଥିଦେବ ହାର

ଅବା କେଉଁ ମଦମତ୍ତ

ରସିକ ଭ୍ରମର

ଭୁଞ୍ଜିବ ଯୌବନ ମଧୁ

ଲଂଘି ପ୍ରେମ ପାରାବାର ।

କେତେ ଅବା ଅନ୍ତେ

ହୋଇ ଉପେକ୍ଷିତା

ହସି ହସି ଝଡି ଯାନ୍ତି

ଶେଷ ହୁଏ ଜୀବନ ନାଟିକା

ପ୍ରଭାତରେ ହସୁଥିବା

ଫୁଲ କୁ ଦେଖିଲି

ପ୍ରେମ ର ଆୟୁଷ କେତେ

ତାକୁ ପଚାରିଲି

ହସି ହସି ମୋତେ ସିଏ

ଦେଲା ଯେ ଉତ୍ତର

କ୍ଷଣ ଜନ୍ମା ସିନା ପ୍ରେମ

ଆୟୁଷ ଅମର

ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ତନୁ ସ୍ପର୍ଶ

ଚିର ଆୟୁ କାଳେ

ଆତ୍ମାର ମିଳନ ନିତ୍ୟ

ପ୍ରେମୀ ପ୍ରେମ ବଳେ ।

ଲଭେ ଅବା ବିଭୁ ପାଦ

ଅବା ମଉଳେ ବୃକ୍ଷରେ

ଲୁଟି ନେଲେ ନେଉ ମଧୁ

ମଧୁପ ପୀରତି ଛଳରେ

ଜାଣେ ମୋର ଚିତ୍ତେ ବାସ

ଏକା ଦିନକର

ସେ ପାଇଁ ମୁଁ ହସେ ସିନା

ନିତ୍ୟ ବାରମ୍ବାର

© ଶାରଦା ପ୍ରସାଦ ପରିଡ଼ା