ଯାଯାବର ବର୍ଷା

ଯାଯାବର ବର୍ଷା

 

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ସ୍ୱାଇଁ (କ୍ରାନ୍ତି)

 

ଆକାଶରୁ ମେଘ ଝରେ

ନା ମହ୍ଲାର ?

ଓଠରୁ କଥା ଝରେ

ନା କଦମ୍ବ ?

କିନ୍ତୁ ଝରିବାଟି ହିଁ ଜୀବନ

ଜୀବନଟା ହିଁ ଝରିବା

କେଉଁଠୁ ନା କେଉଁଠୁ

ଅନନ୍ତକାଳ  !

 

ପଣତକାନିରେ ପୋଛିହୁଏ

ଆଖିର ନିବିଡ଼ତା,

ହେଲେ ପୋଛିହୁଏନାହିଁ

ଛାତିରୁ ଝରୁଥିବା

କୋହର ଆର୍ଦ୍ରତା ।

 

ପ୍ରଜାପତିମାନେ ଜାଣିଗଲେଣି

ଜହ୍ନରାତିରେ ଫୁଟୁଥିବା

ଫୁଲମାନଙ୍କର ଠିକଣା,

ଫୁଲମାନେ ଜାଣିଗଲେଣି

ଆକାଶର ବୁକୁ ଚିରି

କେମିତି ଛୁଏଁ ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ଗଜଲ୍

ନର୍ତ୍ତକୀର ନାଭିର ଉଷ୍ମତା ।

 

କବି କ’ଣ ଜାଣେନାହିଁ

ଶ୍ରାବଣରେ କାହିଁକି

ବେଶି ଅନ୍ୟମନସ୍କ ହୁଏ

ତା ଆଖି ଓ ଆଖିପତା  !

 

ଝରକା ସେପଟରେ

ବାସୁଛି ଯେଉଁ ଚେନାଏ କିରଣ

ସିଏ ବି ଓଦା ଜୁଡୁବୁଡୁ ହେବା

ନିୟତିର ନିୟମରେ ଗଣା ।

 

କବିତାରେ ଯାହା ଝରୁଥାଏ

କିଛି କିଛି ଆଙ୍ଗୁଠି ସନ୍ଧିରୁ

କିଛି କିଛି ଶବ୍ଦର ସିନ୍ଥିରୁ

ଆଉ କିଛି କ୍ଷତାକ୍ତ ଇଚ୍ଛାରୁ,

ଠିକ୍ ମେଘ ପରି ତାକୁ

ନିଜର କରି ରଖିବା

ଗୋଟେ ନିଷ୍ଫଳ ପ୍ରାର୍ଥନା ।

 

ମେଘ ବି ଯୁଦ୍ଧ ପରି ।

 

ସଞ୍ଜଦ୍ଵୀପର ନିରୀହ ସଳିତାକୁ

ବେଳେବେଳେ ଶୋଷିନିଏ ପବନ

କେବେ ଧରାଶାୟୀ କରେ

ଯାବତୀୟ ସ୍ୱପ୍ନର ଭୂଗୋଳ,

ପରିଚିତ ଅଭାବ ପରି

ମେଘ ବି ବେଳେବେଳେ

ଖୁବ୍ ଦେହସୁହା ।

 

ସେ ଆସିବ, ଯିବ, ଝରିବ

ଛୁଇଁବ, ଅଦୃଶ୍ୟ ହେବ

କେବେ ମାଟିର ଯୋନିରେ

କେବେ ଆକାଶର ଜରାୟୁରେ

କେବେକେବେ କବିତାରେ

କେବେ କବିର ବାଟବଣା ହେବାର

ସୁନିଶ୍ଚିତ ବିଧିବିଧାନରେ

ହଁ,

ମେଘ ଗୋଟେ ଯାଯାବର ।

ସେ ଆସିବ, ଯିବ, ଝରିବ

ଛୁଇଁବ... ଅଦୃଶ୍ୟ ହେବ ।

 

‘ଜୟ ଉତ୍କଳ’, ଜୋବ୍ରା

କଲେଜ ଛକ, କଟକ-୭୫୩୦୦୩

ଫୋନ୍-୯୪୩୯୨୫୪୪୭୦

*****