ଫଣି

ଚାରିଆଡେ ଶୁଭୁଥିଲା ଫଣିର ଫୁତ୍କାର

ଆକାଶରେ ଘୋଟିଥିଲା ଘୋର ଅନ୍ଧକାର

ମଣିଷଠୁ ପଶୁଯାଏ ଥିଲେ ଆତଙ୍କିତ

ଚାରିଆଡେ ଶୁଭୁଥିଲା ,

ତ୍ରାହିମାଂ ତ୍ରାହିମାଂ ପ୍ରଭୁ

ରକ୍ଷା କର ହେ ଜଗତ ଠାକୁର ।

ସୁ ସୁ ଘୁ ଘୁ ଶବଦରେ ତାର

ପ୍ରକମ୍ପିତ ହେଉଥିଲା ଏ ମହୀ ମଣ୍ଡଳ

ଗୋଟେ ପରେ ଗୋଟେ ହୋଇ

ଉଡୁଥିଲା ଚାଳରୁ ଛପର

କୋଉଠି ଉଡୁଥିଲା ପାଲ ତ

କୋଉଠି ଟଳିପଡୁଥିଲା ଦ୍ରୁମ

ଫଣିର ଚୋଟରୁ କାହାକୁ ବି ନଥିଲା ନିସ୍ତାର ।

କିନ୍ତୁ....

ସଯତ୍ନେ ଗଢ଼ି ଥିବା ବାଇଆ ବସାଟି

ଦୋଳାୟୀତ ହୋଇ ଦେଖାଉ ଥିଲା ଖେଳ

ବାଇଆର କି ଅବା ଯାଏ

ତା ବସା ତ ଦୋହଲୁଛି ଆଉ ଦୋହଲୁ ଥିବ

ଦ୍ରୁମଟି ଟଳିବା ଯାଏ ।

ଖିଲି ଖିଲି ହୋଇ ହସୁଥିଲା ଘାସ ଫୁଲ ଟିଏ

ମନେ ମନେ କହୁଥିଲା

ଫଣି ଆସୁ କି ତିତିଲି ସେତ ଛୋଟ ଘାସ ଫୁଲଟିଏ

ତାକୁ ନା ଅଛି ଭାଙ୍ଗିବାର ଡର

ନା ଉଡିଵାର ଡର ,ଏମିତି ତ ସେ ହସୁଥିବ

ଚିରଦିନ ରହି ଲୋକଙ୍କ ପାଦତଳ ।

ପାଞ୍ଚ ଘଣ୍ଟାର ତାଣ୍ଡବ

ସରିଗଲା ଫଣିର ଫୁତ୍କାର

ହେଲେ ଏବେ ପାଲତଳେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଥିବା

ଏ ମଣିଷ ତୁଣ୍ଡରୁ ଶୁଭେ ଖାଲି

ହା ଅନ୍ନ ହା ଅନ୍ନ ଚିତ୍କାର ।