ବିବଶ ଗରିଲା

ପୃଥୁଳ ଦେହୀ      ଗରିଲା କେହି

     ବିକଟ ରୂପ ଯା'ର

ବିଦ୍ରୁପେ ହସି       ପାରିଛ ବସି

     ନିକଟ ହୋଇ ତା'ର ।

କମ୍ପାଇ କାହିଁ      ସେ ହସୁନାହିଁ    

     ଜାଣେନି କିବା କିଛି

ପିଟି ସେ ଛାତି    ଖୋଜନ୍ତା ସାଥୀ     

      ଜଙ୍ଗଲି ସୁଖ ଇଚ୍ଛି ।

ସନ୍ଧାନ କରି       ରଖନ୍ତେ ଧରି     

      ପିଞ୍ଜରା ମଧ୍ୟେ ପୁଣି

ଆର୍ତ୍ତେ କମ୍ପନ      କରେ ଲମ୍ଫନ    

     ଲୌହରେ ଶିର ଝୁଣି ।

ବିଟପୀ ମୂଳେ      ଥାଇ ସ୍ବକୁଳେ

       ସହଜ ଗୁଣ ଧରି

ଅଟବି ରାଜ୍ୟେ    ସ୍ବଧର୍ମ କାର୍ଯ୍ୟେ

      ରହନ୍ତା ସୁଖ ଭରି ।

ବନ କନ୍ଦରେ      ବିନା ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବରେ     

      କରି ସେ ଅବରୋଧ

ବିଚିତ୍ରା ଦେହୀ     ସାଥୀକୁ ଲେହି    

      କରନ୍ତା ମନବୋଧ ।

କି ଯୁଥଭ୍ରଷ୍ଟେ      ନିର୍ବଳ ଶିଷ୍ଟେ      

     ନଖରେ ଖେଳି ହୋରି

ଶ୍ବାପଦ ହିଂସ୍ର      ଦନ୍ତେ ଅଜସ୍ର     

      ଛିଣ୍ଡାନ୍ତା ଅନ୍ତ ଡୋରି ।

ସତେ ନିହାଳ      ମନୁଷ୍ୟ ଦଳ

      ପର୍ବତ ଗୁହା ତଳେ

ଜାଲର ଛନ୍ଦେ     ମନ ଆନନ୍ଦେ

      ଆବଦ୍ଧ କଲେ ବଳେ ।

ହସନ୍ତି କ୍ରୁର        ଅଥର୍ବ ନର

      ବର୍ବର କ୍ଳୀବ ତାଳେ

ସଂସ୍କାର ଶୀର୍ଣ୍ଣ      ହୃଦୟ ଦୀର୍ଣ୍ଣ

      ରଖନ୍ତି ପ୍ରାଣୀଶାଳେ ।