ଚନ୍ଦ୍ରମା ଲୋ,କିଛି ତ ଦେଇଯା

ଚଦ୍ରମା କୁ ଗ୍ରହଣ ଗ୍ରାସିଲେ

ଚନ୍ଦ୍ର ସିନା ଲୁଚିଯାଏ

କିଛି କ୍ଷଣ ପାଇଁ,

ହଜେ ନାହିଁ କେବେ ସିଏ,

ପ୍ରିୟ ତା'ର ମଣିଷ ପାଖରୁ ।

ପ୍ରିୟଜନ ଦୂରେ ଚାଲିଗଲେ

ଦେହ ସିନା ଯାଏ ଚାଲି

ଅଭିମାନ କରି,

ମନ ତା'ର ରହିଥାଏ

ଖୋଜୁଥାଏ ଅନ୍ତର ଭିତରୁ ।

ଆକାଶଟା ଢାଙ୍କି ହୋଇଗଲେ

କଳା ମେଘ ଓଢଣୀରେ

ଭିଜା ଭିଜା ହୋଇ,

ତା'ନୀଳିମା ଲିଭେନାହିଁ

ରହିଥାଏ ସତ୍ୟବତୀ ପରି ।

ତୁଳସୀକୁ ଅରଣ୍ୟେ ରୋପିଲେ

ନିର୍ମୂଳୀ ଲତାର ସାଥେ

ମହକି ମହକି,

ପବିତ୍ରତା ଯାଏନାହିଁ

ରୁହେ ସେଇ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଧରି ।

ସାଗରରେ ଜୁଆର ଭାଙ୍ଗିଲେ

ବେଳା ବାଲି ଖାଏ ସିନା,

ବେଳାକୁ ସଜାଡେ

ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି ମମତାରେ ଭରି ।

ସମ୍ପର୍କ ସଉଧ ଦୃଢ ଥିଲେ

କିଛି କ୍ଷଣ ଥମି ଯାଏ

ପୁଣି ଫେରି ଆସେ

ନିଜ ନୀଡେ ନୂଆ ସ୍ବପ୍ନ ଧରି ।

ହେ ଚନ୍ଦ୍ରମା !କାହିଁକି ନୀରବ?

ସ୍ନିଗ୍ଧ ତୁମେ,ସ୍ମିତ ତୁମେ,

ତୁମେ ନିର୍ବିକାର

ରହୁ ପଛେ ମୁଠାଏ କଳଙ୍କ !

କଳଙ୍କ କୁ ଜାବୁଡି ଜାବୁଡି

ଅଭିଶପ୍ତ ଚିନ୍ତ ନାହିଁ

ବାହୁନି ବାହୁନି

ନିଅ ନାହିଁ ପ୍ରତିଶୋଧ ତାଙ୍କ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମା ଲୋ !କିଛି ତ ଦେଇଯା

କଳଙ୍କ ଦେ'ନା ପଛେ

ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି

ତୋ'ଗାରିମା,ତୋ'ଗୁଣ ଗାଇବି ।

ତୋ' ଗୁଣରେ ନିଜକୁ ହଜେଇ

ସ୍ନେହ ପଣେ,ପ୍ରୀତି ପଣେ

ମନରେ,ମନରେ

ସକଳଙ୍କୁ ଆଦର କରିବି ।

ମୁଠାଏ କଳଙ୍କ ମିଳୁ ପଛେ

ଉଦାର ଉଦାର ହୋଇ

କଳଙ୍କକୁ ପିଇ

ଜୋଛନାରେ ଜଗତ ମଣ୍ଡିବି ।

ତୋ'ପରି ମୁଁ ହୋଇ ପାରିବିନି

ତୋ'ର ସେଇ ଶୁଭ୍ରତାରେ

ଧଉଳି ସାଜି ମୁଁ

ହିଂସାହୀନ ଜଗତ ଖୋଜିବି ।