ପ୍ରକୃତିର ଜୀବନ

ପ୍ରକୃତି କୋଳରେ ସନ୍ତୁଳନ ଯେଣୁ ନାହିଁ

ନିଜ ହାତେ ଜାଣି ଛେଦିଛୁ ଆମର ପାଦ,

ଭାଗ୍ୟଦୋଷ କହି ତ୍ରାହି କି ପାଇବୁ କାହିଁ

ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ବଳେ ଘାରେ ସିନା ଅବସାଦ ।

କିଏ ସେ ରୋଦଇ ଦୂର ଦିଗନ୍ତର ତଳେ

ଆକୁଳତା ଭରା ଭାବନାରେ କିବା ମଜ୍ଜି,

ପ୍ରବୋଧିବା ଆସ ପରାଣ ଆବେଗ ବଳେ

ସପନ ଆମର କେବେଠୁ ଯାଇଛି ହଜି ।

ଖୋଜିଲେ ଅତୀତ ମିଳିବ କି ଏହିକାଳେ

ସ୍ବପ୍ନ ନୁହେଁ ସେତ ଅନ୍ତରେ ଫୁଟିଲା ଫୁଲ,

ବାସୁଥିଲା ତାର ଜୀଅନ୍ତା ଶାଗୁଆ ଡାଳେ

ଦିଶେ ଏବେ ଦେଖ ଭୀଷଣ ଅନଳ ଝୁଲ ।

କିଏ ସେ ଲୋଲୁପ ବଳାଇଛି ସ୍ବାର୍ଥକାମ

କେଉଁ ପିଶାଚିନୀ ହାତରେ ପଡିଲା ଝରି,

ଗଳାଇ ଲୋତକ ନିରୀହ ନେତ୍ରରୁ ଆମ

ତାର ଅନ୍ବେଷଣେ ଆୟୁଷ ବି ଗଲା ସରି ।

ସାକାର ସପନ ପାଇଁ ଭାବନାରେ ଭାରି

ତାଡନା ଯାତନା ଶୋଷଣରେ ମର୍ମାହତ,

ହୋଇ କରିଥିଲୁ ଅଲଙ୍ଘ୍ୟ ପ୍ରାଚୀର ପାରି

ଯତନେ ଯାହାର ହେଲୁ ଏବେ ପରାହତ ।

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଦେଖ ଆହ୍ବାନ ଆସଇ ପୂରି

ଫାଟେ କି ଅନ୍ତର ସୁଦୂର ମେଦିନୀ ତଳୁ ,

ଜାଗେ କି ଚେତନା ଅନିଳ ବଳୟେ ଘୂରି

ପ୍ରବଞ୍ଚକ ଯେତେ ପରମାର୍ଥ କଲେ ଚଳୁ ।

ମାନବତା ହିତେ ଆସରେ ସନ୍ତାନ ବୀର

ଅଧୋଗତି ବାରି ଓଗାଳି ରଖ ହେ ପଥ,

ଦୁଃଖରେ ମେଦିନୀ ହୃଦୟୁ ବୁହାଏ ନୀର

ସବୁଜିମା ବଳେ ଫେରାଅ ଜୀବନ ପଥ ।