ବନମାଟି

ମନେପଡେ ଆଜି

ପିଲାଦିନର ସେ

କାଦୁଅ ମାଟିର କାନ୍ଥ ଉପରେ

ଚାଳ ଛପର ର ଘର ।

କେତେ ଯତନରେ

ଲିପାପୋଛା କରି ଘରର ଘରଣୀ

ରଖୁଥିଲା ପରିଷ୍କାର ।।

ମଲା ମୃତିକିଆ ପରବ ପର୍ବାଣି

ପଡୁଥିଲା ଯେତେବେଳେ ।

ସବୁ ଘର କାନ୍ଥ ଅଗଣା ଦୁଆର

ଲିପା ପୋଛା ଏକାବେଳେ ।।

ଲିପା ପୋଛା ପାଇଁ ବନମାଟିର ଯେ

ରହିଥିଲା ଦରକାର ।

ବନମାଟି ଦେଇ ନ ଲିପିଲେ ଘର

ଦିଶୁଥିଲା ଅସୁନ୍ଦର ।।

ବରଷକ ପାଇଁ ପ୍ରତି ପରିବାର

ରଖୁଥିଲେ ବନମାଟି ।

ସେ ମାଟିରେ ଲିପି ଚାଉଳ ଆଣରେ

ଲେଖୁଥିଲେ ଚିତା ଝୋଟି ।।

ସାବୁନ ଓ ସାମ୍ପୋ ସେତେବେଳ କାଳେ

ମିଳୁ ନଥିଲା ଗାଁରେ ।

ଦେହ ମୁଣ୍ଡ ସଫା କରିବା ପାଇଁକି

ନିର୍ଭର ବନମାଟିରେ ।।

ଘର ପଛପଟେ କାନ୍ଥକୁ ଲଗାଇ

ରଖୁଥିଲେ ଯେ ଗଦେଇ ।

ଦରକାର ବେଳେ ନେଉଥିଲେ ସେଠୁ

ଘର ଦ୍ୱାର ଲିପା ପାଇଁ ।।

ଆଜିକାଲି ସବୁ ବଦଳିଗଲାଣି

ନାହିଁ ଆଉ ମାଟି ଘର ।

ଛାତଘର ଆଉ ସିମେଣ୍ଟ କାନ୍ଥରେ

ଲିପା ନାହିଁ ଦରକାର ।।

ସାବୁନ ଓ ସାମ୍ପୋ ଲଗାନ୍ତି ସମସ୍ତେ

ଦେହ ମୁଣ୍ଡ ସଫା ପାଇଁ ।

ବନମାଟି କଥା କିଏସେ ପଚାରେ

ଜାଣନ୍ତିନି କଣ ସେହି ।।

*****