ଲୀଳାମୟ ହେ

କେତେ ରଙ୍ଗ ରଙ୍ଗେ ରଙ୍ଗୀତ କରିଛ

ଲୀଳାମୟ ହେ ଠାକୁର

ସଂସାର ସୁଖରେ କି ମାୟା ବାନ୍ଧିଛ

ଆସୁ ନାହିଁ ମୋର ଡର ।

ଚାରୁଚିତ୍ର ପଟ ପରି ନିଷ୍କପଟ

ଲାଗେ ମୋତେ ଝଟ ଝଟ

ଫୁଟିଲେ ଚହଟ ପୁରିବକି ଘଟ

କିରୀଟର ଯାହା ରାଟ ।

କେତେ ରୁପ ତୋର ରୂପର ପ୍ରକାର

ନାହିଁ ତାର ପଟାନ୍ତର

ତୁମେ ହିଁ ତ ପ୍ରଭୁ ଜଗତ କାରକ

ତୁମେ ହିଁ ସବୁର ସାର ।

ଏ ଆଖି ତୋହର ଦେଖିବାକୁ ତୋର

ଅରୁପରେ ରୂପ ସାର

ମନ ଭାବ ଜ୍ଞାନ ତୋର ସବୁ ଦାନ

ବୁଝିବାକୁ ରୁପ ତୋର ।

ଅନଳେ ଅନିଳେ ଅବା ଜଳ ସ୍ଥଳେ

ତୁହି ପ୍ରଭୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ

ଏ ଜୀବନ ଯାହା ହୋଇଯିବ ବୃଥା

ନପାରିଲେ ତୋତେ ଜପି ।

ଯାତ୍ରା ପଥ ମୋର କର ହେ ସୁଗମ

ସହଯାତ୍ରୀ ହୁଅ ତୁମେ

ବନ୍ଧନ ବଳୟ ଦୂର କର ପ୍ରଭୁ

ଯାଉଛି ଅନ୍ତିମ ଯାମେ ।

ତୁମେ ହିଁ ଅନ୍ତିମ ସ୍ଥଳ ମୁକ୍ତି ଆଉ

ବନ୍ଧନର ଶେଷ ଲୟ

ତୁମରି ଭିତରେ ସବୁରି ଆରମ୍ଭ

ତୁମେ ପ୍ରଭୁ ସର୍ବମୟ ।

ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁମାର ହୋତା