ଜହ୍ନ ଯେମିତି ମରେ

ଚାହିଁଥିଲି ଦିନେ ହାତରୁ ତୁମର

ସିନ୍ଦୂର ପାଇବି ମାଥେ

ଦେଇ ତ ନଥିଲ କିପାଇଁ ଏମିତି

ଆସୁଛ ସପନେ ରାତେ ?

ଦୁନିଆଟା ସିନା କ୍ଷଣକେ ଏଇଠି

ଓଲଟି ଯିବା ହିଁ ସତ

ପାସୋରିଛି ବୋଲି କେମିତି କହିବି

ଓଲଟାଇ ମୋର ମତ ?

ଜାଣିନାହଁ ତୁମେ ହଜେଇ ସାରିଛି

ଯାହାସବୁ ଥିଲା ମୋର

କିପାଇଁ ଏମିତି ଅନିଶା କରିଛ

ଦେବି କି ନିଗାଡି ଦୋର ?

ଉଜୁଡିବା ପରେ ଏ ଘର ଛପର

ଆକାଶ ଦିଶିଲା ଖୋଲା

ସମବେଦନା ବି ନଥିଲା ପାଖରେ

ଅନ୍ତର ଯେମିତି ପୋଲା ।

ଲୁହ ପୋଛି ପୋଛି ଉଦାସୀ ଜୀବନେ

ଜାଣିଲି କପାଳ ଫଟା

ଉଡି ଯାଇଥିବା ପକ୍ଷୀ ବି ବାହୁଡେ

ମୋର ଭାଗ୍ୟେ ହଟ୍ଟହଟ୍ଟା ।

ବାତ୍ୟାରେ ଉଜୁଡା ସଂସାରକୁ ଆସି

ଗାଆଁବାଲା କଲେ ଘର

ବିଶ୍ୱାସ ଜମେଇ ହାତ ଯେ ବଢାଏ

କେମିତି କହିବି ପର ?

ବିତିଗଲା ଦିନ କାରାରେ ଏକାକୀ

ପାଇବାକୁ ତୁମ ଦେଖା

କିଏ ଜାଣିଥିଲା ଅଚାନକ ଦିନେ

ବଦଳିବ ଭାଗ୍ୟରେଖା !

ଫେରାର ଝିଅଟେ ମନ ମାରିଦେଇ

ଘରେ ଆସି ଯେବେ ମିଳେ

ପଞ୍ଚଗବ୍ୟ ନେଇ ପାପ ଧୋଇବାକୁ

ପଛାଏନା କେବେ ତିଳେ ।

ଅନ୍ତଃସତ୍ତ୍ବା ନୁହେଁ ତଥାପି ଉଦରେ

ଅନୁଭବେ ତୁମ ସ୍ଥିତି

ଏଇ ଶୁଣିଯାଅ ପ୍ରତିଧ୍ବନି ଶବ୍ଦେ

ଲେଖିବ ପ୍ରଣୟ ଗୀତି ।

ସୂରୁଯ ଥାଉଁଣୁ ଆକାଶେ ଉଇଁଲେ

ଜହ୍ନ ଯେମିତି ମରେ

ଜୀଇଁଛି ସେଭଳି ଆସିବ ନାହିଁ ହେ

ଆଉ କେବେ ପୁଣି ଥରେ ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା