ଲଜ୍ଜା

ଲଜ୍ଜା ଲାଗେ କହିବାକୁ ....ମୁଁ ଜନନୀ , ମୁଁ ହିଁ ଭଗ୍ନୀ ।

ଆମୋଦ ପ୍ରମୋଦର ବସ୍ତୁ ନୁହେଁ ମୁଁ।

ତୁମ ପ୍ରୟୋଜନର ସାଥୀ ବି ନୁହେଁ ।

ବରଂ ତୁମ ବିଶାଳ ଅସ୍ତିତ୍ୱର ଅସଲ ବୀଜ ଟିଏ ,

ମାଟି ତଳେ ମୁହଁ ପୋତି ତୋଳି ଧରିଛି ଯେ ତୁମ ମିଛ ଅହଂକାରର ବିଶାଳ ଗଣ୍ଡିକୁ ।

ଲଜ୍ଜା ଲାଗେ କହିବାକୁ , ମୁଁ ହିଁ ଦୁର୍ଗା ଓ ସୀତା ବି ମୁଁ ।

ଅଗ୍ନିପରୀକ୍ଷାର ଲୋମୋହର୍ଷଣକାରୀ ଦୃଶ୍ୟ ନୁହେଁ ମୁଁ

ତୁମ କିମ୍ଭୁତକିମ୍ଭାକାର ଚିନ୍ତାଧାରାର ପୃଷ୍ଠଭୂମି ବି ନୁହେଁ

ବରଂ ମାନସିକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ତଳେ ପେଶୀ ହେଉଥିବା ମହୌଷଧିଟିଏ ।

ତୁମ ଅନ୍ତର ବ୍ୟଥାର ଅମୋଘ ଔଷଧିଟିଏ ।

ଲଜ୍ଜା ଲାଗେ କହିବାକୁ ,

ମୁଁ ପ୍ରଥମ ଗୁରୁ ମୁଁ ହି ଶିକ୍ଷାଦାତ୍ରୀ ବୋଲି ।

ଚାରିକାନ୍ଥ ଭିତରେ ଆବଦ୍ଧ ସ୍ୱରଲିପି ନୁହେଁ ଅବା ପାକଶାଳାର ନିର୍ଜୀବ ମାଟିପାତ୍ର ନୁହେଁ ।

ବରଂ ସ୍ନେହର ପିଣ୍ଡୁଳାଟିଏ , କ୍ଷମାର ପେଡି ଭିତରେ ହଜେଇ ଦେଇଛି ଯେ ନିଜ ପରାକ୍ରମକୁ ।