ହେ ଅନ୍ଧକାର !

ହେ ଅନ୍ଧକାର !!

କିଏତ କେତେ କାନ୍ଦନ୍ତି ତୁମରି ପରଶେ,

ଜୀବନକୁ ଦୁର୍ବିସହ ମଣନ୍ତି ହତାଶେ।

ତୁମକୁ ମୁଁ ଡାକୁଚି ହରସେ,

ଆସ ଆସ ମୋର ପାଶେ,

ଅଭିମାନ କରନାହିଁ,

ଆସ ମୋର ପାଶେ !

ଶୁଣିଛି ତୁମକୁ ପାଇ ଲୁହ ଯାଏ ଝରି,

ହାହାକାରେ ଜୀବନ୍ତର ଶ୍ୱାସ ଯାଏ ସରି।

ଶୁଣିଛି ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ କରିପାରିଲେ ନିଜର,

ତୁମେ ନିଅ ଆଲୋକ ଶରୀର,

ସୁଖ ଆଉ ଦୁଃଖ କରିଦିଅ ଏକାକାର !

କଳାରୁ ତ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ସବୁ ରଂଗ,

ତେଣୁ ତୁମ ପରଶେ ମିଳିପାରିବ

ଜୀବନର ସାତରଙ୍ଗ,

ଭେଟି ପାରିବି ଜୀବନ ଜୀଇଁବାର

ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗ।

ସେ ତରଙ୍ଗ ଲଂଘିବାର ଅନୁଭବ ପାଇ,

ଓଏସିସ୍ ରେ ଫୁଟିବ ଫୁଲ କେତେ ରଙ୍ଗ !

ଦୀର୍ଘ ମରୁଯାତ୍ରା ପରେ,

ଓଏସିସ୍ ଜଳବିନ୍ଦୁ ଅମୃତ ପରଶ ଦିଏ

ଶୁଖିଲା କଣ୍ଠରେ।

ନିର୍ଜୀବକୁ ଦିଏ ସେ ଜୀବନ,

ଅନ୍ଧାରରୁ ଜନ୍ମନିଏ ଆଲୋକ ସ୍ପନ୍ଦନ !

ତେଣୁ ହେ ଅନ୍ଧକାର !

ଆସ ତୁମେ ବନ୍ଧୁ ଆସ ଆସ,

ବିସ୍ତାରିତ କରି ବାହୁ ,କରିବାକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ,

ରହିଛି ମୁଁ ହୋଇ ହସ ହସ।

ଅନ୍ଧାର ହୁଅ ବା ଦୁଃଖ,ଚାହେଁ ମୁଁ ପାଇବାପାଇଁ

ତୁମରି ପରଶ,ଅମୃତ ପରଶ !