ମୋହନ ବଂଶୀ

ସେ ମୋହନ ବଂଶୀ ବାଜିଲେ କର୍ଣ୍ଣରେ 

ଉଛୁଳେ ଯମୁନା ପାଣି

ସେ ବଂଶୀ ସ୍ଵନର ମଧୁର ଗୁଞ୍ଜନ

ରାଇଙ୍କୁ କରେ ପାଗେଳି ।

ମୀରା ବି ପାଗଳ ସେ ମଧୁର ସ୍ଵରରେ

ଭୋକ ଶୋଷ ଭୁଲି ଯାଏ

ଚାରିଆଡେ ହୁଏ କୃଷ୍ଣ ମୟ ଖାଲି

ଗୋପରୁ ମଥୁରା ଯାଏ ।

ଶ୍ୟାମଘନ ଯେବେ ଗୋପନରେ ଲୁଚି

ବଜାଇ ଦିଅନ୍ତି ବଂଶୀ

ଗୋପ ଗୋପାଳୁନି ପାଗଳ ହୁଅନ୍ତି

ଯମୁନା କୂଳକୁ ଆସି ।

କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମ ନୁହେଁ ଦୈହିକ କାମନା

ଥାଏ ସେଯେ ଦେହାତୀତେ

ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଠାରୁ ଶୂନ୍ୟତା ଯାଏ

ଭରିଦିଏ ଆଶା କେତେ ।

କାମନା ବାସନା ନଥାଏ ଯୋଉଠି

ସେ ହେଉଛି କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମ

ଜୀବନ ଯୌବନ ସବୁ ଅକାଞ୍ଚନ

ଖାଲି ଦେଖାଯାନ୍ତି ଶ୍ୟାମ ।

##ମମତା ମଞ୍ଜରୀ ଦାସ ,କଟକ ##