କଙ୍କାଳ ଅଛି ମାତର

କମଳାକାନ୍ତ ହେ !   କର ଦରଶନ

    କରିଛ ଯାହା ଭିଆଣ,

କେଉଁ ପରକାରେ   କିଙ୍କର ମଣିଷ

    କରୁଅଛି ବିଚରଣ ।

କେଉଁ ଆଡ଼େ ଗଲା   କୋମଳ ବେଭାର

    କରିଥିଲ ତୁମେ ଦାନ,

କ୍ରୁର ହିଂସ୍ର ଆତ୍ମା   କେଉଁଠୁ ଆସିଲା

    କରି ସାଥୀ ଅଭିମାନ ।

କୂଟ କପଟ କୁ    କଲା ନିଜ ସାଥୀ

    କର୍ମକୁ ନିଜର ତେଜି,

କାଳର ନିକଟେ   କ୍ରୀଡ଼ନକ ହୋଇ

    କଷଣ ସିନା ଭୋଗଇ ।

କୂଳଚ୍ୟୁତ ହୋଇ   କୁଶାସନ ସାଥେ

    କୁପଥେ କରେ ଗମନ,

କୃପା କରିବାତ    କୋଶେ ଦୂରେ ଥାଉ

    କଳହରେ ସଦା ମନ ।

କରିଦିଏ ବଦ୍ଧ    କେତେ କେତେ ଜୀବ

    କରିବାକୁ ବୃଦ୍ଧି କାୟା,

କରୁଣ କ୍ରନ୍ଦନ   କରୁଥିଲେ ସୁଦ୍ଧା

    କରେ ନାହିଁ ତିଳେ ଦୟା ।

କାମ ରସ ପାଇଁ   କମ୍ପେ ତା ହୃଦୟ

    କାମିନୀ ରେ ସଦା ମତି,

କରୁଥାଏ ଇଚ୍ଛା   କୋମଳ ଶରୀର

    କେମିତି, ହୋଇ ସେ ଯତି ।

କରୁଛି ଶୋଷଣ   କାଳାନ୍ତକ ପରି

    କାର୍ପଣ୍ୟ ଉଭେଇ ଗଲା,

କୁଚକ୍ରି ହୋଇ ସେ   କେଉଁ ଯଶ ପାଇଁ

    କୁଠାରାଘାତ କରିଲା ।

କଳଙ୍କର ବହୁ   କାଳିମାକୁ ବୋଳି

     କେଡ଼େ ବାହାସ୍ଫୋଟ ତାର,

କଳବଳ କଲା   କୋଟି ଜନତାକୁ

     କଙ୍କାଳ ଅଛି ମାତର ।