ପରିଜନ ପ୍ରୀତି ମିଳଇ କାହୁଁ

ନିଃସଙ୍ଗ ଏ ମନ     ଖୋଜେ ପରିଜନ

   ବିପଦ ସ୍ଥିତିରେ ପଡିଲେ ଜଣେ

କେହି ବା ସମର୍ଥ     ଚଳେ କିଛି ପଥ

    ନିଜ ପୁଅଝିଅ ପତ୍ନୀ ଗହଣେ ।

ସ୍ବାର୍ଥେ ଦୁରାଚାର     ରଜ୍ଜୁରେ ନାଚାର

    ସମ୍ପର୍କର ସେତୁ ଦୁର୍ବଳ ଏବେ

ନିଜ ପରିଚୟ       ଜଣାଇବା ଭୟ

    କୁଳକୁଟୁମ୍ବରୁ ବିଚ୍ଛିନ୍ନ ଯେବେ ।

କାଟୁଥାଏ ଦିନ      ଆତ୍ମୀୟତା ହୀନ 

   କାରାଗାରେ କରି ନିଜକୁ ବନ୍ଦୀ

ନଥାଏ ବନ୍ଧନ      ଦୁଃଖରେ କ୍ରନ୍ଦନ

   କରେ ସିନା ମାୟାଜାଲରେ ଛନ୍ଦି ।

ଭବନ ଭିତରେ      ଆପଣା ହିତରେ

   ଗୋଟିଏ ସନ୍ତାନ ସହିତ ଜାୟା

ନିଜର ଇଚ୍ଛାରେ      ଘର ବଗିଚାରେ

   ଗଛ ନଥିଲେ କି ମିଳଇ ଛାୟା ?

ଯୌଥ ପରିବାରେ   ସେବା କରିବାରେ

   ପରସ୍ପରେ ଥାଏ ଅପାର ପ୍ରୀତି

ସଭିଙ୍କୁ ଆଦରି      ହୋଇ ଧରାଧରି

   ଜୀବନ ସହଜେ ପାରଇ ବିତି ।

ଭାବର ଅଭାବେ     ବିଷୟା ପ୍ରଭାବେ

  ନଦେଇ ମାଗିଲେ ମିଳେ କି ସାହା

ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି ବିନା      ନିରର୍ଥକ ସିନା

   ପରିବାର ଲାଗେ ଭଙ୍ଗୁର ଯାହା ।

ପୂର୍ବ ମଧୁରତା      ଏ ଘରେ ପୂରନ୍ତା

    ଆଗକାଳ କଥା ପାରିଲେ ଭାବି

ମାଟି ଗୋଡି ଇଟା    ଲାଗୁଥାନ୍ତା ମିଠା

   ଲୋଡା କି ହୁଅନ୍ତା ଘରର ଚାବି ?

ଦେବାରେ ଯେ ସୁଖ   ନବୁଝିଲେ ଦୁଃଖ

   ଆବେଗମୟ ସେ ସମ୍ପର୍କ ସେତୁ

ଭୁଷୁଡି ପଡଇ       ବିଭେଦ ବଢଇ

   ସ୍ବାର୍ଥରେ ଅକାଳ ତିକ୍ତତା ହେତୁ ।

ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ କୁହ       କିବା ବାଳଗୃହ

    ଗଢି ଉଠିଲାଣି ଚାହୁଁ ନଚାହୁଁ 

ଘର ସିନା ମିଳେ     ସଦ୍ଭାବ ନଥିଲେ

    ପରିଜନ ପ୍ରୀତି ମିଳଇ କାହୁଁ !