ସୈନିକଙ୍କ ପାଇଁ

ଦଇନିକ ଯିଏ ଦୌବାରିକ ହୁଏ

ସୈନିକ ସିଏ ଆମର

ତତପର ଥାଏ କରମରେ ସଦା

ଦମ୍ଭ ସେ ଦେଶବାସୀର ।

ଜାଗରିତ ପୁଣି ସୁରକ୍ଷା ସ୍ଵାର୍ଥରେ

ହିତକାରୀ ସିଏ ସଦା

ଦେଶ ପ୍ରୀତି ତାର ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ଥାଏ

ବିସ୍ମରଣି ବୀର ବ୍ୟଥା ।

ବୈରୀ ପାଇଁ ତାର ବଳ ଅପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ

ଶେଷ ରକ୍ତ ବିନ୍ଦୁ ଯାଏ

ଯୁଦ୍ଧ ପାଇଁ ଯେବେ ପ୍ରସ୍ତୁତି ପ୍ରସବେ

ନିର୍ଭୟେ ଶାଣିତ ହୁଏ ।

କର୍ମ ନିରାମୟ ହୁଏ ତା ଆଶ୍ରୟ

ଧର୍ମ ଭୂମି ତାର ବକ୍ଷେ

ଲହୁ ଲୁହାଣରେ ଭାଙ୍ଗି ପଡେନାହିଁ

ମାତୃଭୂମି ମାନ ରଖେ ।

ରକତ ରଞ୍ଜିତ ସମର ସଜ୍ଜିତ

ମୃତ୍ୟୁ ପାଇଁ ନାହିଁ ଶୋକ

ଅଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷରେ ଜୀବନ ଯାହାର

ହେଉଥାଏ ପରାଗତ ।

ଦେଶରକ୍ଷା ତାର ଜୀବନର ପଣ

ନେଉଥାଏ ଦୀକ୍ଷା ଦର୍ପେ

ମାତୃଭୂମି ପାଇଁ ମମତା ଚିତ୍କାରେ

ଶତୃ ସୈନ୍ୟ ପାଇଁ କୋପେ ।

ଇଜ୍ଜତର ପାଇଁ ସଜ୍ଜିତ ଥାଏ ସେ

ଦିନ ରାତି ସୀମା ପାଖେ

ବର୍ବର ହୁଅନ୍ତି ଖର୍ବର କରିଲେ

ଖର୍ପର କାଢିବା ଲକ୍ଷେ ।

କର୍ତ୍ତବ୍ୟରେ ରତ ସୈନ୍ୟ ଯେତେ ବ୍ୟାପ୍ତ

ସଜାଗେ ଉଜାଗେ ରହି

ଭୁଲିଯାଏ ପ୍ରୀତି ପରିବାର ସ୍ମୃତି

ମାତୃଭୂମି ରକ୍ଷା ପାଇଁ ।

ଜୀବନ ଜର୍ଜ୍ଜିତ ସପନୁ ବଞ୍ଚିତ

ସ୍ନେହ ହୁଏ ଲୋଲୁପିତ

ବନବାସ ଯାର ନିତ୍ୟ ପାରାବାର

ଖରା ବର୍ଷା ରାତି ଶୀତ ।

ଯାଠାରେ ସଂସାର ସୁଖର ସାଗର

ଦେଶବାସୀ ପରିଜନ

ହେ ବୀର ସୈନିକ ମାତୃଭୂମି ପାଇଁ

ଶତେକ ଶତ ନମନ ।

ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁମାର ହୋତା