ବର୍ଷା ବନାମ ଅଭିମାନ

ବର୍ଷା ଗୋ !

ତୁମ ଭିଜା ଓଢଣୀକୁ

ମେଲେଇ ଦେଲେ

ଫର ଫର ଉଡି

ପ୍ରୀତି ପାରିଜାତ

ମହାକିଯାଏ ।

ଝରା ଫୁଲ ଝରିଯାଏ

ଚାରି ଆଡ଼େ ଶ୍ରାବଣୀର ଧାରା ।

ଅଭିମାନ !

ତୁମେ ଏତେ ଅଭିମାନୀ !

ତୁମେ ବର୍ଷିଗଲେ

ବିଦଗ୍ଧ ବଉଦ

ତରଳି ଯାଏ ।

ଶୀତ ଆହୁରି ଶୀତାକ୍ତ

ଆହୁରି ଧୂମ୍ର ହୋଇଯାଏ ।

ବର୍ଷା !

ତୁମେ ବଉଦକୁ

କେତେବେଳେ ହସାଇ ଝରୁଛ।

କେତେବେଳେ ବଉଦ ବି

ତୁମ ପାଇଁ କାନ୍ଦେ ।

ତୁମ ଚାହାଣିରେ

ବିଜୁଳି ଚମକ,

ଆକାଶରେ ଗାର ଟାଣିହୁଏ।

ଶ୍ରାବଣୀ ସଙ୍ଗାତ ତୁମେ,

ପୁଣି ବେଳେବେଳେ

ଶ୍ରାବଣୀର ସଉତୁଣୀ ରୂପ ।

ଅଭିମାନ !

ତୁମେ ନୂଆ ବୋହୁ ସାଜି

ପଣତରେ ମୁହଁକୁ ଲୁଚାଅ ।

ଚକୋରୀର ଚିବୁକକୁ

ଲୁହରେ ଭିଜାଅ ।

ସତେ ଅବା ତୁମେ

"ରାଗ"ର ରଙ୍ଗୀନ ପ୍ରେମିକା

ଅବା "ମାନ"ର ମାନିନୀ ସଙ୍ଗିନୀ ।

ଯାହା ହୁଅ ପଛେ,

ବେଦନା ତ ଦେଇଯାଅ ।

ମିଛି ମିଛିକା ଓଢଣୀରେ

ମୁହଁକୁ ଲୁଚାଇ !

ବିତିଯାଏ କିଛିଟା ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ବର୍ଷା ଓ ଅଭିମାନ ! !

ହଜିଯାଅ,ଫିକା ପଡ଼ିଯାଅ ।

ଜହ୍ନ ଜୋଛନାରେ

ତାରା ସବୁ ଲୁଚିଗଲା ପରି ।

ଅଳପ ଲୁହରେ,

ଅଭିନ୍ନ ସୁରରେ,

ଧୀରେ ଧୀରେ ଆସ,

ଆସି ପୁଣି ଚାଲିଯାଅ ।

ଢାଳିଦେଇ ଯାଅ

ବିରହର ବନ୍ୟା ।

ସେଥି ପାଇଁ

ହୋଇଯାଅ

କବିଙ୍କର

ମାନସର କନ୍ୟା ।