ବେସୁରା ଗୀତି-୭୪୨

କେତେ ଯେ ଆଖିର ସପନ ଅଟୁ ଗୋ

ବର୍ଷା ତୁ ଅଭିମାନୀ

କବି ଲେଖନୀକୁ ପ୍ରଣବନ୍ତ କରୁ

ହଲାଇ ପଣତ କାନି ॥

କେତେବେଳେ ଆସୁ କଲମ ମୁନରେ

ସାଜି କବି ପ୍ରଣୟିନୀ

କେତେବେଳେ ଦେଉ କଷଣର ବୋଝ

ବୁହାଉ ଆଖିରୁ ପାଣି ॥

ଭିଜି ଭିଜି କେବେ ଆସୁ ତା ଆଗକୁ

ପ୍ରୀତିର ମୟୁଖ ଢାଳି

କେତେବେଳେ ତୋର ନିର୍ଦ୍ଦୟ ପଣରେ

ହୃଦୟକୁ ଦେଉ ଢାଳି ॥

ଅରୂପକୁ କରୁ ରୁପବନ୍ତ ତୁହି

ମୁକ ମୁଖେ ଦେଉ ଭାଷା

ପ୍ରୀତିର ମହଲ ଗଢି ଦେଉ ବୋଲି

ନାଆଁଟି ତୋହର ବର୍ଷା ॥

ଅନ୍ତର ନିଗାଡି ପ୍ରୀତିର ଧାରାରେ

ଭସାଇ ଦେ ଦୁନିଆଁକୁ

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ସଭିଙ୍କ ପ୍ରତିକ୍ଷା

ତୋ ପରଶ ପାଇବାକୁ ॥