ତୁମେ ହିଁ ସୁନ୍ଦର

ଦରଦ ବି ବେଳେବେଳେ

ଦରଦୀ ର ମନ ଜାଣି ନିଏ ।

ବ୍ୟଥାରେ ବ୍ୟଥାରେ ତା'ର

ଅନ୍ତରର ଘା' ଭରିଦିଏ ।।

ବୈଶାଖର ରୁଦ୍ର ରଙ୍ଗ

ସବୁବେଳେ ଅନ୍ତର୍ଘାତୀ ନୁହେଁ ।

ରୁଦ୍ରତା ରୁକ୍ଷ ନ ହୋଇ

ଝାଞ୍ଜି ରେ ବି ଶ୍ରାବଣ ଝରାଏ ।।

ଶ୍ରାବଣୀ କି ସବୁବେଳେ

ତା'ପଣତେ ପ୍ରୀତି ବାଢିଥାଏ ?

ଅକୁହା ବ୍ୟଥାରେ ତା'ର

ନିଜେ ଜଳି, ଜ୍ବଳନ ହିଁ ଦିଏ ।।

ଜ୍ବଳନ ଜର୍ଜର କରେ

ନିଜ ସାଥେ ଅନ୍ୟର କ୍ଷତକୁ ।

କ୍ଷତରେ କ୍ଷତରେ ରହି

ଭାଙ୍ଗିଦିଏ ସୁନା କଳ୍ପନାକୁ ।।

କଳ୍ପନା ମନର ମିଠା

ପ୍ରୀତି ଭରା ମଧୁର ସମ୍ଭାର ।

ନିଜେ ତ ସୁନ୍ଦରୀ ସାଜେ

ସାଜି,କରେ ଅନ୍ୟକୁ ସୁନ୍ଦର ।।

ଦରଦ ର ଦହନରେ

ହେବା ନାହିଁ ବ୍ୟଥା ଜର୍ଜରିତ ।

ଦରଦ କୁ ସାଥି କରି

ଲଙ୍ଘିଯିବା ଆଘାତ ସଂଘାତ ।।

କଳ୍ପନା କୁ କଳ୍ପୁ କଳ୍ପୁ

ଛୁଇଁ ଯିବା ମୃଣ୍ମୟୀ ରଚନା ।

ସଂସାର ସୁନ୍ଦରୀ,ଦିବ୍ୟ,

ନାହିଁ ସ୍ଥାନ କୁତ୍ସାର ଭାବନା ।।

ହେ ସଂସାର,ତୁମେ ନିତ୍ୟ

ସତ୍ୟ,ଶିବ,ତୁମେ ହିଁ ସୁନ୍ଦର ।

ଚାରି ଆଡ଼େ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ

ହସ,ଖୁସି,ସୁଖର ସମ୍ଭାର ।।

ମଣିଷ ମୁଁ, ଭାଙ୍ଗିବି ନି

ଦରଦ ର କ୍ଷୀଣ ଯାତନାରେ ।

ଉତ୍ପ୍ଲୁତ ହେବିନି କେବେ

ମିଠା ମିଠା ମଧୁ ଜହରରେ ।।

ମଣିଷ ମୁଁ, ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସତେ

ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନାହିଁ ମୋ'ବିଶ୍ୱାସ ।

ମରିବା ଆଗରୁ ଦେବି

ସମାଜକୁ ସୁସ୍ଥ ଜୀବନ୍ୟାସ ।।

ଦରଦ କୁ ପିଇ ଯିବି

ବାଣ୍ଟି ଯିବି ପ୍ରେମର ପାଖୁଡା ।

ସଂସାରର ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ

ସୁରଭିତ,ସୁଷମ, ସଜଡା ।।