ଲାଳିତ୍ୟ ଲାବଣ୍ୟ ଝରେ

ସାହିତ୍ୟ ପ୍ରାନ୍ତର ସ୍ୱାଧୀନ ଖେଳାଳୀ

ନିଜସ୍ୱ ଭିତ୍ତିରେ

ରହିଛି ମୁଁ, ରହିଥିବି ।

ମୁକ୍ତ ଆକାଶର ବିହଙ୍ଗମ ପରି

ସ୍ୱାଧୀନ ଭାବରେ

ଲେଖୁଛି ମୁଁ, ଲେଖୁଥିବି ।

କବିତା ଯେ ମୋ'ର କଳ୍ପଲତା ପରି

ନରମି ନରମି

ନୂଆ ରୂପ ନେଉଥିବ ।

ଆସୁ ପଛେ ଯେତେ ବାଧା ଅର୍ଗଳ

ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ନୁହେଁ,ସେ

ଵିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ତା'ର ଶୈଶବ।

କାହା ଇଙ୍ଗିତରେ ନାଚିବ ନାହିଁ ମୋ

କ୍ଷୀପ୍ର ଲେଖନୀ,

ନମ୍ର ତା' ଅଭିମାନ ।

ଅଭିମନ୍ୟୁ ପରି ଆତ୍ମ ଅଭିମାନୀ

ଆଦର୍ଶ ସ୍ୱଭାବ

କୁଣ୍ଡ କୁଣ୍ଡ ସ୍ୱାଭିମାନ ।

କବିତା କଲ୍ଲୋଳ ପରିଧି ବିଶାଳ

ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା ନେଇ

ବଞ୍ଚି ସେ ପାରିବ ନାହିଁ ।

ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ସମ୍ମାନ ଅଟେ ତା' ଆସନ

ନ୍ୟସ୍ତ ସ୍ୱାର୍ଥୀ ପାଇଁ

ତା'ପାଖେ ସମୟ କାହିଁ !

କବିତା କୋମଳ କବି ଶତଦଳ

ଲାଜକୁଳୀ ସତ

ତଥାପି ଦୁର୍ବଳ ନୁହେଁ ।

ନିର୍ଭୀକ,ନିଶ୍ଚଳ ସ୍ପଷ୍ଟବାଦୀ ହୋଇ

ସଂସ୍କାର ସମ୍ଭାର

ତା' ଜାତକ ବାଣ୍ଟି ଦିଏ ।

କଥାରେ କଥାରେ ,ଭାଷାରେ ଭାଷାରେ

ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ

ସମ୍ମାନର ସୁରେ ସୁରେ ।

ଗାଇ ଦେଇ ଯାଏ ସୃଷ୍ଟିର ଗୌରବ

ସେ ଗୀତି ଛନ୍ଦରେ

ଲାଳିତ୍ୟ ଲାବଣ୍ୟ ଝରେ ।

ହେ ମୋ' ପ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁ,ସାରସ୍ୱତ ସିନ୍ଧୁ

ତେଜି ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା

ସୃଜନରେ ଲାଗିଯାଅ ।

ବ୍ୟକ୍ତିରେ,ବ୍ୟକ୍ତିରେ ହୃଦୟେ ହୃଦୟେ

ତୁମରି ସୃଜନୀ

ଅକାର୍ପଣ୍ୟେ ବାଣ୍ଟିଦିଅ ।

ସୃଜନୀ ମହକେ ସଂସାର ବାସିବ

ତୁମେ ବି ହସିବ

ସାର୍ଥକ ହେବ ସୃଜନୀ ।

ସେଇ ଆମ ପ୍ରିୟ ଶାଶ୍ୱତ ତନ୍ମୟ

ସ୍ୱାତୀ ସରସ୍ୱତୀ

ସ୍ୱାଭିମାନୀ,ଅଭିମାନୀ !