ମୁଁ ଅଛି ,ମୁଁ ଅଛି

ରୋମାଣ୍ଟିକ କବି ମାୟାଧର ମାନସିଂହ

ଜନନୀ ଅଛନ୍ତି କାହିଁ ଗୃହର ଜଞ୍ଜାଳେ

ଶିଶୁ କନ୍ୟା ରୋଦଇ ଆକୁଳେ,

'ମୁଁ ଅଛି' 'ମୁଁ ଅଛି' କହି ବୋଧ ଦେଇ ତା' ରେ

ଶିଶୁ-ପୁତ୍ର ଆଦରେ ଆଗୁଳେ ।

ନୀରସ କିତାପୁ ମୁଖ ତୋଳି ଅନାଇଲି

ଚକ୍ଷୁ ମୋର ହେଲା ଲୁହେ ଭରା,

ଦେଖିବାରେ ଛୋଟ ଭାଇ ଛୋଟ ଭଉଣୀରେ

ବାଣୀ କହେ ଆଶ୍ୱାସନା-ଭରା ।

ଭାବିଲି ପୁଣି ମୁଁ, ଯାହା ଦିଅଇ ଭରସା

ଛୋଟ ଭାଇ ଛୋଟ ଭଉଣୀରେ,

ଉଦ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ଜୀବକୁ ହାୟ ଦେଉଥାନ୍ତି କିଏ

ସେ ଭରଷା ରୁକ୍ଷ ଧରଣୀରେ ।

କାହିଁ ସେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହସ୍ତ ; କାହିଁ ନିର୍ଭରତା ?

ଜୀବ ମରେ ଜୀବନ-ଜଞ୍ଜାଳେ,

ଖାଇ ଖାଇ ବ୍ୟାଧି,ଦୁଃଖ,ନୈରାଶ୍ୟର କଶା,

ରାସ୍ତା ଖୋଜି,ମରେ ଅରାସ୍ତାରେ ।

ଜୀବନର ଜଞ୍ଜାଳରେ କିଂକର୍ତ୍ତବ୍ୟବିମୁଢ଼

ଜୀବ ଯେବେ ଡାକଇ କାତରେ,

ସବୁ ଯେବେ ଅକରୁଣ ଅନାଶ୍ରୟ ରୂଢ଼,

ବନ୍ଧୁହୀନ, ବିରାଟ ବିଶ୍ୱରେ ।

କେ ଯଦି କହନ୍ତା ପଛୁ 'ମୁଁ ଅଛି' 'ମୁଁ ଅଛି'

" ପ୍ରିୟ ବତ୍ସ,ଭୟ କାହିଁପାଇଁ ? "

ଧୀରେ ସ୍କନ୍ଧେ ସକରୁଣ ଅଙ୍ଗୁଳି ନିବେଶି

ପଥ, ଲକ୍ଷ୍ୟ, ଦିଅନ୍ତା ଦେଖାଇ ।