ଆନ୍ଦିଆ ନଈ

ବିବର୍ଣ୍ଣା ତୋ ରୂପ ଆଜି

ସମୟର କରାଳ ସ୍ରୋତରେ I

ତଥାପି ସାଇତି ରଖିଛି

ତୋ ସହିତ ଯୋଡା ଯେତେ ସ୍ମୃତି

ମୋ ମନ ଭିତରେ II 1 II

ତୋ କୂଳରେ ମୋ ଛୋଟ ଗାଁ'ଟି

ଥିଲା କେତେ ସବୁଜ ସୁନ୍ଦର I

ନାହିଁ ମାଟି ଚାଳଗର ଆଉ

ଚାରିଆଡେ ଦିଶେ କୋଠାଘର,

କେତେ ଋକ୍ଷ କେତେ ଯେ ଧୂଷର II 2 II

ପ୍ରତି ପ୍ରଭାତରେ ତୋ କୋଳରେ

ଫୁଟୁଥିଲା ନାଲି ନୀଳ କଇଁ,

ଆଉ ଶତ ସ୍ୱେତ ପଦ୍ମ I

ଧଳା କଇଁ ଉଠୁଥିଲା ଚେଇଁ

ରାତ୍ରି ଆକାଶରେ ଦେଖି ପ୍ରିୟ ଚାନ୍ଦ II 3 II

ପାଣିକୁଆ ହଂସରାଳି ପକ୍ଷୀମାନେ

ହୋଇ ଏକମେଳି ,

ତୋ କୋଳରେ ଆନନ୍ଦରେ

କରୁଥିଲେ କେଳି I

ଆଉ ଆମେ ସବୁ ସାଙ୍ଗପିଲା

ତୋ କୋଳେ ପହଁରୁଥିଲୁ

ଦେଖାଇ ଭଙ୍ଗୀ ଭଳି ଭଳି II 4 II

ବିରଳ ସେ ଶହେ ଆଠ ପାଖୁଡିଆ

ଶ୍ୱେତ ପଦ୍ମ ଫୁଟୁଥିଲା

ତୋହରି ବକ୍ଷରେ I

ମନ ଇଛା ଆମେ ସବୁ ତୋଳି ନେଉଥିଲୁ

ସହୁଥିଲୁ ବିନା କଟାକ୍ଷରେ II 5 II

ତୋ କୂଳରେ ଠିଆ ସେଇ

ଶୁଖିଲା ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ ଅଗ୍ରେ,

ପାଣିଆ ଖରା ଖାଏ ବସି I

ଆମେ ସବୁ ପିଲାମାନେ

ଧରୁଥିଲୁ ମାଛ ପକାଉ ବନିସି II 6 II

ମାଛରଙ୍କା ଉଡୁଥିଲା ତୋ ଉପରେ

ମାଛ ଲାଳସାରେ I

ନଜର ପଡିଲେ ଝାମ୍ପି ନେଉଥିଲା ମାଛ

ବିଜୁଳି ବେଗରେ II 7 II

ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଶୀର୍ଣ୍ଣ ତୋ ଶରୀର

ଆଜି ନାହିଁ ସେ ପୂର୍ବ ସୁଷମା I

ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ହରାଇଛୁ

ଆନ୍ଦିଆ ନଈ ତୁ ତୋ ପୂର୍ବ ଗରିମା II 8 II

*******