ନଦୀମାତା ମହାନଦୀ

ଦେଖରେ କେମିତି କାନ୍ଦୁଛି ନୀରବେ

ଆମ ମହାନଦୀ ମାତା

କଲ୍ଲୋଳିନୀର ନାହିଁ କୋଳାହଳ

ସ୍ତବ୍ଧ ଖରସ୍ରୋତା ॥

କରୁଣାର ଧାରା ସଦା ପ୍ରବାହିତ

ଉତ୍କଳ ମହାନଦୀ

ଦେଖିଛ କି କେହି କେଉଁ କାଳ ଠାରୁ

ବୋହିଚାଲେ ନିରବଧି ॥

ଏ ନଦୀମାତାର ଦୁଇ କୂଳେ ସ୍ଥିତ

ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତି

କେତେ ମାୟା କେତେ ମମତା ଜାଣିଛ

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ॥

ହରିତ୍ କ୍ଷେତ୍ର ପଶୁ ପକ୍ଷୀ କୀଟ

ତା’ରି ପରମ ସ୍ନେହେ

ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ପିଲାପିଲିଙ୍କୁ

ପାଳୁଅଛି ସସ୍ନେହେ ॥

ନଦୀ ମାତୃକ, ଏଇ ସଭ୍ୟତା

ଆଜି ଘୋର ସଙ୍କଟେ

ପୁର ଓ ପଲ୍ଲୀ ଗଣୁଛି ପ୍ରମାଦ

ହାହାକାର ଚାରିପଟେ ॥

ଆସ ସମସ୍ତେ ହୋଇବା ଏକାଠି

ଜନନୀର ଆବହାନେ

ଭୁଲି ଭେଦାଭେଦ ଉଠାଅ ଧ୍ଵଜା

ଆଜି ଏ ସନ୍ଧିକ୍ଷଣେ ॥

କେ ଅଛ ହେ ବୀର, ଛାଡି ଗୃହକୋଣ,

ଆସ ଭାଙ୍ଗି ନୀରବତା

ହୁଅ ବିଦ୍ରୋହୀ କର ବିଦ୍ରୋହ

ଯଦି ଥାଏ ହୃଦ୍ୟତା ॥

ଏଇ ହେଲା ସେଇ ମଧୁବାବୁ ଆଉ

ଗୋପବନ୍ଧୁର ମାଟି

ସେମାନେ ଆଜିକି ରହି ଅଲକ୍ଷ୍ୟେ

ହେଉଛନ୍ତି ଛାଟିପିଟି ॥

କେ ଅଛ ବାନ୍ଧିବ ଚିର ସ୍ରୋତାକୁ

ଏ କାହାର କୌଶଳ

କେ ଭିଡିଛି ଅଣ୍ଟା, ଛିନ୍ନ କରିବ

ମମତାର ଶୃଙ୍ଖଳ ॥

ଆହେ ରାଜନେତା, ଭାଗ୍ୟବିଧାତା

ସୁଯୋଗ୍ୟ ସନ୍ତାନ

ଦେଖିବା ଆଜିକି, କେ କରିଛ ତୁମେ

ମାତୃଦୁଗ୍ଧ ପାନ ॥

ଦିକେ ଦିକେ ବାଜେ ଅଗ୍ନିର ବୀଣା

ଶୁଭେ ରଣ ହୁଙ୍କାର

ମହାନଦୀ ଲାଗି, ଜଳି ଉଠିଲାଣି

ସମଗ୍ର ଉତ୍କଳ ॥