ବିରହୀ

କବିସୌରଭ ଅନୁପ ସିଂହ ଦେବ

ରାଜା ଖଡ଼ିଆଳ

ନିୟତି-ସ୍ରୋତେ ଭାସେ ଜୀବନ-ତରୀ

ପୁଣି ଖେଳଇ ତହିଁ ଆଶା-ଲହରୀ ।

ଚାରୁ ଚନ୍ଦ୍ର କିରଣେ ସରସୀ କଇଁ

ହସଇ ସ୍ମିତ ହସ ନ ପଡ଼ି ନଇଁ ।

ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ରାତ୍ରେ ଆନନ୍ଦେ ଖେଳେ ଚକୋର

ସ୍ନେହ ଥିବାରୁ ସିନା ଚନ୍ଦ୍ରେ ତାହାର ।

ରବି କିରଣ ତାପେ ପାଟଳ ପଦ୍ମ

ଫୁଟି ଦିଶଇ ଆହା କି ମନୋରମ ।

ବସନ୍ତେ ଫୁଟିବାରୁ ନାନା ସୁମନ

ଭ୍ରମର ଭ୍ରମି ଚୁମେ ତା'ର ଲପନ ।

ଗାଏ ପଞ୍ଚମ ତାନ କୋକିଳ ଧରି

ଶ୍ରବଣେ ତାହା ସତେ କି ମନୋହାରୀ !

ବଟ ବୃକ୍ଷ ଗ୍ରୀଷମେ ପ୍ରକାଶି ଛାୟା

ଦିଅଇ ଶାନ୍ତି କରି ପଥିକେ ଦୟା ।

ଶାନ୍ତି ନ ଲଭେ କିନ୍ତୁ ମୋହର କାୟା

ମୋହ ଉପରେ ନିକି ବିଧିର ମାୟା !

ସୁଆତି ଘନନୀରେ ଚାତକ ପରି

ମନ ମୋହର ସଦା ହୁଅଇ ଘାରି,

ଘନ ନୀଳ ବାଦଲେ କଳାପୀ ସରି

ଶୂନ୍ୟ ଗଗନେ ଚାହେଁ ଦିବା ଶର୍ବରୀ ।

କେତେ ମାସ ବରଷ ଗଲାଣି ଚାଲି

ଆଶାର ଆସନ ମୋ ରହିଛି ଖାଲି ।

ସୁନାର ଦେହ ମୋର ହେଲାଣି ଚୂନା

ଆଉ କି ଦଶା ଅଛି ବିହିକୁ ଜଣା !

ସମାପ୍ତ