ଅନାଥ

ପତି ପତ୍ନୀଙ୍କ ସଂସାରର ଗାଡି

ଚାଲିଥିଲା ସୁରୁଖୁରୁରେ

ବର୍ଷ ପରେ ବର୍ଷ ଏଇମିତି ବିତିଗଲା

ପାଞ୍ଚବର୍ଷ ଧୀରେଧୀରେ ।

କୋଳରେ ନଥିଲା ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତି

ଆଣିଦେଲା ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଦାରୁଣ ବିପତ୍ତି ।

ଅସ୍ଥିର ହୋଇଲା ମନଦଶା ତାଙ୍କର

ସନ୍ତାନ ହୀନତା ଦୁଃଖ କରିଲା କାତର ।

ମସୁଧା କରିଲେ ଦୁହେଁ ଯିବାକୁ ଅନାଥ ଆଶ୍ରମ

ଆଣିଦେଲେ କନ୍ୟା ଏକ ଦେଇ ତାକୁ ସ୍ନେହର ଚୁମ୍ବନ ।

ଚନ୍ଦ୍ର ଉଦିଆ ସମ ବଢି ଚାଲିଲା ସେ କନ୍ୟାରତନ

ମାତୃଗର୍ଭେ ସଞ୍ଚରିଲା ଅଚାନକ ଅନ୍ୟ ଏକ ପ୍ରାଣ ।

ଆତ୍ମହରା ହେଲେ ଆନନ୍ଦରେ ଦମ୍ପତି ଦିଜଣ

ନିଜର ରକ୍ତରୁ ଜନ୍ମିବ ସନ୍ତାନ ହେଜି ହୋଇଲେ ପ୍ରସନ୍ନ ।

ନଅ ମାସେ ଜନ୍ମ ନେଲା ତାଙ୍କ କୁଳର ନନ୍ଦନ

କୁଆଁ କୁଆଁ ରାବେ କମ୍ପିଗଲା ଗଗନ ପବନ ।

ଦୁଃଖର ଅନ୍ଧାର ସନ୍ତାପିଲା କନ୍ୟାର ଜୀବନ

ବିନା କାରଣରେ ତାପରେ ବର୍ଷିଲା ଗାଳିର ବର୍ଷଣ ।

ଗାଳି ପରେ ଦିଆଗଲା ଶାରୀରିକ ଦଣ୍ଡ ।

ଅଲିଅଳି ଝିଅଟିର ଆଶା ସବୁ ହୋଇଗଲା ପଣ୍ଡ ।

ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି ଘରକୋଣେ ଢାଳେ ଲୁହ

ପୋଛିବାକୁ ନଥିଲେକେ ତାର ଆଖି ଲୁହ ।

ଦିନାକେତେ ହୋଇଗଲା ପଥରର ସମ

କରି ଚାଲିଥିଲା ସେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଗରଳ ପାନ ।

ସହିବାର ଶେଷ ସୀମା ପାର ହେବାପରେ

ଘରୁ କାଢିଲା ସେ ଗୋଡ ଯିବାପାଇଁ ଅଜଣା ଜାଗାରେ ।

ସହୃଦୟ ମହିଳାଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହୋଇଲା

ଝିଅଟିର ଭାଗ୍ୟାକାଶେ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀର ଚାନ୍ଦ ଯେ ଉଇଁଲା ।

ଶିକ୍ଷା ଲାଭ କରି ଶେଷେ ଯୋଗ୍ୟ ବୋଲାଇଲା ।

ସୁନାମ ତାହାର ଚାରିଦିଗେ ବ୍ୟାପିଗଲା ।

ଭାଗ୍ୟହାତେ ବନ୍ଧାଥିଲା ଝିଅର ଜୀବନ

ଭାଗ୍ୟୋଦୟ ହେବାପରେ ହୋଇଲା ସେ ଧନ୍ୟ ।