ମୋ' ମୃତ୍ୟୁ କାହିଁ

ମଶାଣି ମୁଁ, ମୁଁ ଯେ ଶ୍ମଶାନ ଶୃଗାଳ

    ଲେଲିହାନ ହୋଇ

     ନିଜେ ମୁଁ ଜଳେ ।

ନିଜେ ଜଳେ ସିନା ଦୁର୍ବାର ଦହନେ

     ତେଜୀୟାନ୍ ହୋଇ

      ମଣିଷ ଜାଳେ ।

ସଦ୍ୟ ଅର୍ପଣରେ  ତୃପ୍ତି ତର୍ପଣର

     ମହା ନିର୍ବାଣକୁ

      ଅଗ୍ନି ଦହନେ ।

ମଣିଷ ମୃତ୍ୟୁକୁ ମୋକ୍ଷ ଦେବା ପାଇଁ

    ମୋ'ନିଷ୍ଠା, କର୍ତ୍ତବ୍ୟ

     ସମ୍ମାନ ଜାଣେ ।

ମଶାଣି ମୁଁ; ମୁଁ ତ ସେତିକି ଜଘନ୍ୟ

     ସେତିକି ଜହ୍ଲାଦ

    କେବେ ବି ନୁହେଁ ।

ଯେତିକି ନିର୍ମମ ଯେତିକି ଜଘନ୍ୟ

     ରୁକ୍ଷ ମଣିଷ ତା'

     ରକ୍ତରୁ ଚାହେଁ ।

ତାଣ୍ଡବାଗ୍ନି ରୂପ  ବିଭତ୍ସ ସ୍ୱରୂପ

     ଦାବାନଳ ହୋଇ

      ହୁଏ ନିଷ୍ଠୁର ।

ନିଷ୍ଠୁର ସିନା ମୋ' ବହିର୍ଭୂତ ଅଙ୍ଗ

     ହୃଦୟ ମୋହର

      ନୁହେଁ ପଥର ।

ବିଧାତା ବିଧାନେ ମୋ' ଚରିତ୍ର ଗଢ଼ା

      ମୃତ ମଣିଷକୁ

      ଜାଳିବା ପାଇଁ ।

ମଣିଷ ଶ୍ରେଷ୍ଠତ୍ୱ   ଜନମ ପାଇ ବି

      ଜୀବନ୍ତ ମଣିଷ

      ଦିଏ ଜଳାଇ ।

ମୋ' ଜୀବନ ଜାଳେ ମଣିଷର ଅନ୍ତ

      ଗନ୍ଧ ପୂତମୟ

      ଶେଷ ସଂଜ୍ଞାକୁ।

ମଣିଷ ଜାଳୁଛି   ଜର୍ଜର ଜ୍ୱାଳାରେ

      ଜୀଅନ୍ତା ଶବର

      ଅନ୍ତଃନାଡିକୁ ।

ମୋ' ଜନମ ସିନା ଜାଳିବା ପାଇଁକି

      ମଣିଷର କୃତ

       ଅମାପ ପାପ!

ମଣିଷ ଜନ୍ମ ତ  ଧର୍ମ ସଂସ୍ଥାପନେ

      ତଥାପି ଅଧର୍ମ

      କରେ ଅମାପ ।

ଦହନ କ୍ରିୟାରେ   ଜଳି ଜଳିଯାଏ

     ତା' ଜୀବନ ସବୁ

      କୁକର୍ମ, ପାପ ।

ଆଶୀର୍ବାଦ ସିନା ପାଏ ସେ ସ୍ଵର୍ଗରେ

     ମୋତେ ଛାଡିଯାଏ

      ଅମାପ ଶାପ ।

ମଣିଷ ପାଇଁ ତ    ନିର୍ବାଣ ରହିଛି

     ମୋ' ଯକ୍ଷ-ଜୀବନ

       ନିର୍ବାଣ କାହିଁ!

ଜଳିବି ଜଳିବି    ଜୀଇଁ ଚାଲିଥିବି

      ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ଶ୍ମଶାନ,

      ମୋ' ମୃତ୍ୟୁ କାହିଁ!