ପ୍ରତୀକ୍ଷା

ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଗୋ !

କି ବୋଲି ଡାକିବି ?

ପ୍ରତୀକ୍ଷା କି ଅଭିପ୍ସା ,

ଅଭିପ୍ସା ନା ଆତ୍ମୋସର୍ଗ !

ଅତ୍ମୋସର୍ଗ କି ଆହୁତି ,

ଆହୁତି ଅବା ଆତ୍ମାହୁତି !

ତୁମେ ତ ସର୍ବନାମ,

ସର୍ବଗୁଣର ସମାହାର !

କି ବୋଲି ଡାକିବି ....

ଆକାଶ ନା ସାଗର,

ସାଗର କି ଝରଣା,

ଝରଣା କି ଜହ୍ନ,

ଜହ୍ନ ଅବା ଜୋଛନା,

ଜୋଛନା କି ବସୁଧା,

ବସୁଧା ନା ବସୁମତୀ ! ! !

ତୁମେ ତ ସବୁ ନାମରେ ଯଥାର୍ଥ ।

ସକାଳର ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀ,

ସଞ୍ଜର ତୁଳସୀ ।

ଫଗୁଣର ଋତୁମତୀ,

ଋତୁରାଜ ବସନ୍ତ ମାନସୀ !

ତୁମ ହସ ଧାରେ ଧାରେ

ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଫୁଲର ସୁବାସ ।

ତୁମ ଓଠ ପଦିଏ କଥାରେ

ଲିଭିଯାଏ ଦରଦୀ ବତାସ ।

ଆଖି ତୁମ କୁହେ କଥା,

ଲୁହ ସବୁ ଚାପି ଦେଇ

ତା'ର ନିଭୃତ କୋଣରେ ।

ଦରଦ ବି ହାର ମାନିଯାଏ

ତୁମ ହୃଦୟର ସହିବା ପଣରେ ।

ମନ ଟି ତୁମର

ଆକାଶର ବିଶାଳତା ଆଉ

ସାଗରର ନିଳିମାରେ ଭରା ।

ଜାହ୍ନବୀ ଗୋ !

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମ ମନାସିବି

ବନ୍ଧୁ ରୂପେ ପାଇବାକୁ

ତୁମରି ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ।

ତେଣୁ,ଦେଲି ତୁମ ନାମ

ପ୍ରତୀକ୍ଷା ,ପ୍ରତୀକ୍ଷା,ଆଉ

ପ୍ରୀତି ଆଉ ପୁଲକର,

ପ୍ରାଣର ପ୍ରତୀକ୍ଷା ! ! !