କବିତା ଗୋ

କବିତା ଗୋ ତୁମେ

ମୋ ଖିଆଲି ମନର ଅଭିଳାଷା

ମୋ ଏକାନ୍ତ ପଣର ପ୍ରୀତି ଭାଷା

ତୁମ ଛନ୍ଦେ ଛନ୍ଦେ ଭରେ ମୋ ପୁଲକ

ତୁମ ସହ ରହେ ଏକା ଏକା ।

କବିତା ଗୋ ତୁମେ

ମୋ ଦରଦୀ ହୃଦର ବନ୍ଧୁଟିଏ

ତୁମେ ବୀଣାର ତାରରେ ସୁରଟିଏ

ତୁମେ ମୋ ଏକାନ୍ତ ପଣର ସାଥୀଟିଏ

ମୋ କଲମ ମୁନରେ ଆସିଯାଅ ଯେବେ

ଦୁନିଆ କୁ ମୁଁ ଭୁଲିଯାଏ ।

କବିତା ଗୋ ତୁମେ

ମୋ କଲମେ ଭରି ସୁଗନ୍ଧ ତୁମରି

ଝରିଯାଅ ଯେବେ କାଗଜରେ

ମୋହିନିଅ ମୋର ଅନ୍ତର ଆତ୍ମାକୁ

ଲେଖେ ମୁଁ କବିତା ଅକ୍ଳେଶରେ ।

କବିତା ଗୋ ତୁମେ

ଭର ଯେବେ ହୃଦେ ପ୍ରୀତିମୟ ବାସ୍ନା

ଲେଖେ କେତେ ପ୍ରେମ କବିତା

ପୁଣି କେତେବେଳେ ଝରିଯାଅ ତୁମେ

ନିର୍ମଳ ଭାବରେ

ଲେଖେ କିଛି ସମାଜ ସଚେତନତା ।

କବିତା ଗୋ ତୁମେ

ଚାଲିଯାଅ ଯେବେ ଉଦାସୀ ମନ ମୋ

ହୋଇଯାଏ ଏକା ଏକା

ଲେଖିଚାଲେ ଖାଲି ହୃଦୟ ବେଦନା

ଯାହା ହୁଏ ବୁକୁ ଫଟା ।

କବିତା ଗୋ ତୁମେ

ମୋତେ ଛାଡ଼ି ଚାଲି ଯାଅନାହିଁ

ଭରି ଦିଅ ରଙ୍ଗ ମୋ ଲେଖନୀ ମୁନରେ

ମୋ ବାକି ଜୀବନଟା ପାଇଁ ।