ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଉବାଚ

ତୁମ ଭକତିରେ ଏତେ ଗଭୀରତା

ବନ୍ଦୀ ମୁଁ

ବନ୍ଦୀ ମୋ'ମୁଖଶାଳା।

ତୁମ ମମତାରେ ଏତେ ଯେ ମହକ

ମୁଗ୍ଧ ମୁଁ

ମୁଗ୍ଧ ମୋ'ମନ ପିଆଲା ।

ତୁମ ଆସକ୍ତିରେ ଏତେ ନିର୍ଲିପ୍ତତା

ସ୍ଥାଣୁ ମୁଁ

ସ୍ଥିରତାରେ ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ ।

ତୁମ ପ୍ରାର୍ଥନାରେ ଏତେ ବ୍ୟାକୁଳତା

ଅଜ୍ଞ ମୁଁ

ଭକ୍ତ ତୁମେ,ଅଭିଜ୍ଞ ।

ତୁମ ଚାହାଣୀରେ ଏତେ କରୁଣତା

ନିଷ୍ଠୁର ମୁଁ

ବୁଝି ବି ଅବୁଝା ପରି ।

ତୁମ ପରଶରେ ଏତେ ଶିହରଣ

ସ୍ତବ୍ଧ ମୁଁ

ନିର୍ବାକ ନକ୍ଷତ୍ର ସରି ।

ତୁମ ପ୍ରସାଦରେ ଏତେ ଅତ୍ମୀୟତା

ନ୍ୟୁନ ମୁଁ

ନ୍ୟୁନ ମୋ'ଛପନ ଭୋଗ ।

ତୁମ ଅର୍ଚନାରେ ଏତେ ମାଦକତା

ସ୍ନିଗ୍ଧ ମୁଁ

ସ୍ନିଗ୍ଧ ମୋ'ହୃଦୟ ରାଗ ।

ତୁମ ହୃଦୟରେ ଏତେ ପବିତ୍ରତା

କପଟୀ ମୁଁ

ଜାଣି ବି କପଟ କରେ ।

ତୁମ ଅଗଣାରେ ତୁଳସୀ ମହକ

ମୋ'ଅଗଣା

କାର୍ପଣ୍ୟରେ ଝୁରି ମରେ ।

ତୁମ ଜଣାଣରେ ସୁର ସୁମଧୁର

ବେସୁରା ମୁଁ

ରାଜକୀୟ ଅନୁରାଗେ ।

ତୁମ ନର୍ତ୍ତନରେ ଛନ୍ଦ ସୁଲଳିତ

ବେବଶ ମୁଁ

ତୁମରି ନୃତ୍ୟ ଆଗେ।

ସବୁଥିରେ ତୁମେ ରହିଛ ଆଗୁଆ

ସ୍ଥାଣୁ ମୁଁ

ନାମକୁ ସିନା ଈଶ୍ୱର ।

ତୁମେ ମୋ' ଭକତ ମୋ'ପ୍ରିୟ ପ୍ରେମିକ

ବନ୍ଦୀ ମୁଁ

ବନ୍ଦୀ ମୋ'ଗୁଣୀ ଅନ୍ତର ।