ଫଗୁଣ

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର

ଫଗୁଣ ଗୋ,

ବଡ ଖୁସି ଲାଗିଲା,

ପୁଣି ଥରେ, ବସନ୍ତରେ,

ତୁମ ସଙ୍ଗେ ଦେଖା ହୋଇଗଲା ।

ମୋ ଅଗଣାର ରଙ୍ଗ ବିରଙ୍ଗି

ଫୁଲ ଗହଳିରେ,

ମହ ମହ ଫୁଲର ବାସ୍ନାରେ,

ଥିରି ଥିରି ମଳୟର ପରଶରେ,

ପ୍ରଜାପତିର ରଙ୍ଗିନ୍ ଡେଣାରେ

ଭ୍ରମରର ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ଗୁଞ୍ଜନରେ,

ତୁମରି ସଙ୍ଗ ମିଳିଗଲା ।

ଫଗୁଣ ଗୋ,

ତୁମେ ତ ଜମ୍ମାରୁ ବି ବଦଳିନ,

ଠିକ୍ ସେମିତି ଲାଗୁଛ,

ଯେମିତି ଲାଗୁଥିଲ ମୋର ସେ

ଯୌବନର ପ୍ରଥମ ବର୍ଷରେ,

ତୁମରି ପ୍ରତି ଟି ଆଗମନ

କାହିଁକି ଆନମନା କରିଯାଏ,

ଉନ୍ମତ ମନକୁ ମୋର,

କରିଯାଏ ଆହୁରି ଚଗଲା ।

ମନ ହୁଏ, ପୁଣି ଥରେ,

ପ୍ରେମିକଟିଏ ହୋଇଯିବା ପାଇଁ,

ଏ ଫୁଲର, ଏଇ ପ୍ରଜାପତିର ଆଉ,

ସେଇ ଜୋତ୍ସ୍ନା ବିଚ୍ଛୁରିତ ରାତ୍ରୀର ।

ଫଗୁଣ ଗୋ,

ଏତେ ନିଶା କେଉଁଠୁ ଚୋରାଇ ଆଣ,

ମହୁଲ ଫୁଲର, ଆମ୍ବ ବଉଳର,

ସେ ମଦହୋସ କଲା ପରି ବାସ୍ନା ।

ଫୁଲରେ, ଫୁଲରେ ଭରିଯାଅ ଯାଦୁ,

ଭ୍ରମର ତ ଭ୍ରମର, ମନ କୁ ମୋ,

ପାଗଳ ପ୍ରେମିକଟିଏ କରିଯାଅ ।

କେଉଁଠୁ ନେଇ ଆସ ଏତେ ରଙ୍ଗ,

ଫୁଲରେ, ଫୁଲରେ ଭରିଯାଅ,

ଖୁବ୍ ପୋଖତ ଶିଳ୍ପିଟିଏ ପରି ।

ଶୋରିଶ, ସୂର୍ଯ୍ୟମୂଖୀ

ଫୁଲର ରଙ୍ଗରେ,

ଦୂର ଦିଗବଳୟ ଯାଏ,

ସବୁଥିର ହଳଦିଆ

ରଙ୍ଗ ଲେପି ଯାଏ ।

ଗୋଲାପର ସେ

ଗୋଲାପି ଗୋଲାପି ଛଟା,

ସାତରଙ୍ଗି ଫୁଲର ସମ୍ଭାର ନେଇ,

ବନ ଉପବନ ଯୌବନର ଚରମରେ

ରଙ୍ଗର ପଶରା ମେଲାଇଯାଏ ।

ରଙ୍ଗର ମେଳା ଲାଗିଯାଏ,

ଫୁଲ ତ ଫୁଲ, ଏଠି

ମନ ବି ମୋ ରଙ୍ଗିନ ହୋଇଯାଏ ।

***$ ***