ଆହେ ଭାବଗ୍ରାହୀ

ରତ୍ନ ସିଂହାସନେ କେମିତି ବସିଛ,

           ଆହେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।

ଦୁଃଖୀ ଦୁଃଖ ଦେଖି କେମିତି ସହୁଛ,

            ଦେଉଳ ଭିତରେ ରହି ।

ପଥର ପରି ଏ ମଉନତା କାହିଁ,

            ଆଜ ଏ ବିପଦ କାଳେ ।

ପ୍ରାଣ ଛଟପଟ, ମୃତ୍ୟୁ କରେ ନାଟ,

           କେଉଁ ପାପ ଭାର ବଳେ ।

ଭକତର ଦୁଃଖ ଶୁଣିବନି ବୋଲି,

            ଦେଉଳକୁ କଲ ମନା ।

ଛାତିଏ କୋହରେ ଅନ୍ତର ଭରିଛି,

             କାହାକୁ କହି ହୁଏନା ।

ଦେଉଳ ଶିଖରୁ ଉଡିଯାଏ ନେତ

            କି ଅବା ସଂକେତ ଦିଅ ।

କାଳ ଛଞ୍ଚାଣଟା ବୁଲେ ଚଉଦିଗେ,

             କା' ପାଇଁ ନୀରବ କୁହ ।

ଲୁହ ଛଳଛଳ ଭକତର ଆଖି,

             କଣ୍ଠୁ ନ ସ୍ଫୁରେ ଶବଦ ।

ତୁମ୍ଭ ବିନୁ ଆଉ ନାହିଁ ଆନ ଗତି,

            ତୁମ୍ଭେ ଭକ୍ତ ଭକ୍ତିନାଦ ।

ବେଳୁ ବେଳ ସ୍ଥିତି ହେଉଛି ଗମ୍ଭୀର,

            ଶୁଣ ଆହେ ଚକ୍ରପାଣି ।

ଗୋଟେ ଭକତର କୋଟି ଭକତିରେ,

            ତୁମ ଭାବ ନିଏ ଟାଣି ।

ତୁମ୍ଭ ଶଙ୍ଖନାଦ ବାଜୁ ଚଉଦିଗ,

          କ୍ଷୟ ହେଉ ଯେତେ ପାପ ।

ନେଇ ଅବତାର କର ହେ ଉଦ୍ଧାର,

           ପୂଣ୍ୟ ହେଉ ଏ ଜଗତ ।