ଜୀବନ୍ତ ମୃତ୍ୟୁ

ସମୟର ଏକ ଦୀର୍ଘ ଅନ୍ତରାଳ

ମନରେ ସ୍ମୃତିର ଉତଂଗ ଜୁଆର

ଗୋଟାଇ ଆଣିବି ପୁଳା ପୁଳା ସ୍ମୃତି

ମୋ ଗାଁ ମାଟି ଏତ ମାଟି ଚନ୍ଦନର ।

ସାଉଁଟୁ ସାଉଁଟୁ ସ୍ମୃତି ଆତୀତର

ଶୁଣାଗଲା ଏକ ବିକଟ ଚିତ୍କାର

ଦୂରୁ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହେଉଥିଲା ତାହା

ଆଖି ଥିଲା ସାକ୍ଷୀ ଜୀବନ୍ତ ମୃତ୍ୟୁର ।

ଶୁଣୁଥିଲା କର୍ଣ୍ଣ ନୀରବ ଚିତ୍କାର

ଚକ୍ଷୁ ପିଉଥିଲା ନୀରବେ ଜହର

ସବୁ ଦେଖେ ଶୁଣେ ଏ ସଭ୍ୟ ସମାଜ

ସବୁଜାଣି ପୁଣି ଥାଏ ନିରୁତ୍ତର   ।

ମୋ ସ୍ମୃତିର ସିଏ ମୁଖ୍ୟ କଳାକାର

ଆଦରୁ ଥିଲାସେ ନୀରବ ମୃତ୍ୟୁର

ସିଏ ଆଉ ପରା ଅନ୍ୟ କେହି ନୁହେଁ

ନାଁଭାଲୁ ପାହାଡ ମୋ ଗାଁ ମୁଣ୍ଡର ।

ଗ୍ରାହକ ଥିଲା ସେ ନୀରବ ମୃତ୍ୟୁର

ବ୍ୟାଧିଗ୍ରସ୍ତ ପରି ଅବସ୍ଥା ତାହାର

ଖିନ୍ ଭିନ୍ କରି ବିଜ୍ଞାନର ଯନ୍ତ୍ର

କାଟିଦେଉଥାଆନ୍ତି ତା ଶକ୍ତ ଶରୀର ।

ହରିତ ବସ୍ତ୍ରଟା ଲୁଣ୍ଠିତ ଯାହାର

ରକ୍ତେ ଜଡୁବଡୁ ସତେକି ଶରୀର

ବିଜ୍ଞାନ ହସୁଛି ଦେଖାଇ ବଡିମା

ପ୍ରକୃତି କାନ୍ଦଇ ବୁହାଇ ସଲିଳ    ।

ଅଶ୍ରୁ ଦୁଇ ଟୋପା ପଡେ ଝରଝର

ମେଣ୍ଟିଯାଏ ତୃଷ୍ଣା ସେ ରାଜପଥର

ହଠାତ୍ ଲାଗିଲା ସତେ ପାଦତଳେ

ସ୍ପନ୍ଦିତ ହୁଏ ହୃଦୟ କାହାର      ।

ସ୍ପନ୍ଦନଟା ଥିଲା ସେ ଅଭିନେତାର

ଯିଏ ମୋ ସ୍ମୃତିର ମୁଖ୍ୟ କଳାକାର

ଶ୍ରୀହୀନ ମୁଖରେ ଦୂରୁ ପଚାରେସେ

ଶୁଣିକି ପାରୁଛ ସ୍ପନ୍ଦନ ମୋହର   ।

ଅତୀତ ପୃଷ୍ଠା ମୁଁ ହେବି ସମୟର

ତା ଆଗରୁ ଦେବି ମୁଁ ମୋ ଏ ଶରୀର

ହସିବ ବିଜ୍ଞାନ ମୋର ପରାଜୟେ

ସାଧିବ ଉନ୍ନତି ସ୍ବାର୍ଥି ମଣିଷର    ।

ମୁଣ୍ଡ ଫଟା ଖରା ତପ୍ତ ବୈଶାଖର

ନୃତ୍ୟର ମୂର୍ଚ୍ଛନା ଝାଞ୍ଜି ପବନର

ଏପଟେ ପ୍ରଗତି ସେପଟେ ପ୍ରକୃତି

ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ଗୁଞ୍ଜେ ସର୍ବତ୍ର ମୃତ୍ୟୁର ।

ଜୀବନ୍ତ ମୃତ୍ୟୁକୁ ଦେଖି ପାହାଡର

ବେସାହାରା ପଶୁ ନୀଡ ପକ୍ଷୀକଂର

ଦୀର୍ଘ ଏକ ଶ୍ବାସ ବାହାରି ଆସିଲା

ସାକ୍ଷୀ ଯାହାମୁଁ ଖାଲି ଜୀବନ୍ତ ମୃତ୍ୟୁର ।