ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବନ୍ଧୁ

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବନ୍ଧୁ (କ - ଲ )

କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଦ୍ଵାରକା ଦ୍ଵାରେ ଦରିଦ୍ର ସୁଦାମା ,

କର ଯୋଡ଼ିଣ କୁହନ୍ତି ଗୁହାରୀ ଶୁଣିମା ।

ଖରେ ଖେପିଣ ଆସିଲେ ଦ୍ଵାରକା ନରେଶ ,

ଖରେ ଆସିଅଛି ମିତ୍ର କାରଣ ଯେ କିସ ।

ଗୌର ତନୁ ହୋଇଅଛି କଳାକାଠ ତାର ,

ଗ୍ରୀବା ମସ୍ତକୁ ଝରଇ କେତେ ଶ୍ରମ ଝାଳ ।

ଘର୍ମ ଝାଳକୁ ପୋଛିଣ ଦେଲେ ସ୍ଵହସ୍ତରେ ,

ଘଟେ ଘେନି ଜଳ ପଦ ପ୍ରକ୍ଷାଳନ କଲେ ।

ନୀର ନୟନେ ଭରିଣ ବୋଇଲେ ବଚନ ,

ନାହିଁ ପ୍ରୟୋଜନ ମୋର ରତ୍ନ ସିଂହାସନ ।

ଚର୍ମ ଚକ୍ଷୁ ଦେଖିଲାଟି ବନ୍ଧୁର ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା,

ଚିତ୍ତ କାହାର କରିବ ବନ୍ଧୁରେ ଭରସା ।

ଛବି ଭାସେ ମାନସରେ ବାଳୁତ କାଳର ,

ଛିନ୍ନ ହୋଇଗଲା କେହ୍ନେ ବନ୍ଧନ ଆମର ।

ଜଗତରେ ନାହିଁ ମୋହ ସମ ହୀନ ଜନ ,

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ହେବ ନାହିଁ ମୋ ପାପ ମୋଚନ ।

ଝିନ ବସନେ ପୋଛିଲେ ସୁଦାମା ପୟର ,

ଝର ଝର ଝରୁଥାଏ ଚାରି ଚକ୍ଷୁ ଜଳ ।

ନୟନରେ ନୀର ଦେଖି ଏକ ଆରେକର,

ନ ଝରାଅ ଅଶ୍ରୁ କହି ହୋଇଲେ ଆକୁଳ ।

ତ୍ଵରିତେ ସୁଦାମାଙ୍କୁ କୃଷ୍ଣ ନେଲେକ ପାଛୋଟି ,

ତାଙ୍କ ରତ୍ନ ସିଂହାସନେ ବନ୍ଧୁଙ୍କୁ ବସାନ୍ତି ।

ଥର ଥର କଣ୍ଠେ ଦାମ ନ ପାରଇ କହି,

ଥାପି ମଥା କୃଷ୍ଣ ହୃଦେ ଧନ୍ୟ ହୁଏ ସେହି ।

ଦରିଦ୍ର ଦାମା କୃଷ୍ଣଙ୍କ ବାଲ୍ୟ ବନ୍ଧୁ ବୋଲି ,

ଦେଖ କେତେ ମହନୀୟ ତାର ଭାଗ୍ୟ ଡୋରି ।

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ସୁଦାମାରେ ଏଡ଼େ ପୂଣ୍ୟବନ୍ତ,,

ଧରା ଧାମେ ଖ୍ୟାତ ତୁହି କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମିତ ।

ନବାନ୍ନ ପରସି ଦେଲେ କୃଷ୍ଣ ପାଟରାଣୀ ,

ନକରି ସଂକୋଚ ଭୁଞ୍ଜ କହିଲେ ରୁକ୍ମିଣୀ ।

ପର୍ୟଙ୍କରେ ପହଡି଼ଲେ ଦାମ-ଦାମୋଦର ,

ପଥଶ୍ରାନ୍ତ ବନ୍ଧୁ କୃଷ୍ଣ ସେବନ୍ତି ପୟର ।

ଫେରିଣ ଫେଡ଼ନ୍ତି ବେନି ଜନେ ବାଲ୍ୟକାଳ,

ଫେନନିଭ ଜଳେ କେଳି , ଜମୁନାର ଜଳ ।

ବୋଲନ୍ତି ଗୋବିନ୍ଦ ସଖା ଦିଅ ଉପହାର ,

ବନ୍ଧୁ ପତ୍ନୀ ଦେଇଥିବେ କର ହେ ବାହାର ।

ଭାଳିଣ ଲଜ୍ଜାକୁ ମୂଖେ ନ ସ୍ଫୁରେ ବଚନ ,

ଭେଟି ଆଣିଛନ୍ତି ଖୁଦଭଜା ପୋଷେ ପୁଣ ।

ମୂଖେ ମୋହନୀ ମଖାଇ ମଦନମୋହନ ,

ମାଗଣ କରି ଭୁଞ୍ଜିଲେ ହରଷ ହୋଇଣ ।

ଯଜ୍ଞ ତପଶାଳା ଏହି ସଂସାରଟି ଜାଣ ,

ଯାହାକୁ ଯେ ଯଦୁପତି କରନ୍ତି ଭିଆଣ ।

ରଜ ଯାହାଙ୍କ ପଦର ଦେବଙ୍କ କାମନା ,

ରଙ୍କ ସୁଦାମା ଲଭିଲା ତାହାଙ୍କ କରୁଣା ।

ଲୟ ରଖିଥିଲେ ଚିତ୍ତେ ସେହି କରିତ୍ କର୍ମା ,

ଲଭିବା ଲୋଡି଼ଲେ ତାଙ୍କୁ ହୋଇଣ ସୁଦାମା ।