ପ୍ରେମ ଓ ପ୍ରତୀକ୍ଷା

ପ୍ରାଚୀ ତଟେ ଉଷା ଆଗମନେ,

ନବରବି ର ନବାଂଶୁ ଲାଲିମାରେ,

ଆହା , କି ସୁନ୍ଦର ନଭ ,

ରଂଗୀନ , ସୁଶୋଭିତ,

ଲାଜୁଆ ପଦୁଅଁ ,

ସରସୀ ଜଳେ ,

ନବାଂଶୁ ପରଶେ,

ଲାଜେଇ ହସେ ।

ଆଗୋ ଶତଦଳ ,

ତୁମରି ହସେ , ଧରା ଯେ ହସେ,

ତୁମକୁ ଦେଖି ସୂରୁଜ ହସେ ,

ଯାହା ପଥ ଚାହିଁ ବସିଥାଅ ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ,

ବିନିଦ୍ର ରଜନୀ କାଟି ଉଜାଗରେ ,

ସେଇ ତ ତୁମରି ପ୍ରିୟ ,ବନ୍ଧା ସେ ତୁମ ପ୍ରେମ ବନ୍ଧନେ ।

ପ୍ରତିଚୀ ତଟେ , ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଆସେ,

ବାଦଲ ଉହାଡେ ତାରକା ଗହଣେ ,

ଜହ୍ନ ଯେବେ ଫିକ୍ କରି ହସିଦିଏ ,

ମାନିନୀ କଇଁ ତାକୁ ଦେଖି ମୁହଁ ଫେରାଏ,

ଜୋଛନା ଢାଳି ଜହ୍ନ ହସି ଦିଏ ,

ଜୋଛନା ପରଶେ , କଇଁ ତନୁ ମନ ଶିହରି ଯାଏ,

ପ୍ରିୟ ମୁଖ ଚାହିଁ କଇଁ ଲାଜେଇ ଯାଏ ।

ସରସୀ ଜଳେ , ଚାନ୍ଦକୁ ଦେଖେ ସେ ନିଜ ପାଶେ ପାଶେ ।

କଇଁ ଲୋ କଇଁ ,

ଚାନ୍ଦ ଯେ ତୋତେ କରିଛି ନିଜର,

ତୁ ଯେ ତାକୁ କରିଛୁ ଅତି ଆପଣାର ,

ତୁ ତା ପ୍ରେୟସୀ, ସିଏ ତୋ ପ୍ରେମିକ,

ତା ବିନା କଟେନି ତୋ ସାରାଦିନ,

ଦେଖିଦେଲେ ତାକୁ , ଭୁଲି ତୋ ମାନ ଅଭିମାନ,

ଚାହିଁ ଥାଉ ତୁ ଏକ ଲୟରେ ,ତୋତେ ଚାହିଁଥାଏ ଚାନ୍ଦ,

ନୀଳ ଆକାଶେ ଜହ୍ନ ତା ଜୋଛନା ଢାଳେ ,

ତାକୁ ଦେଖି ଦେଖି ତୋ ରାତି ପାହିଯାଏ ।

ସୂରୁଜ ସାଥେ ଥାଏ ପଦୁଅଁ ,

କଇଁ ସାଥେ ଥାଏ ଚାନ୍ଦ ,

ଥିଲେ ଯେତେ ଦୂରେ , ଅତୁଟ ସେ ପ୍ରେମ ବନ୍ଧନ,

ଧନ୍ଯ ସେ ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରେମ, ଧନ୍ଯ ସେ ବନ୍ଧନ ,

ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ନାହିଁ ଯେ ସେଇ ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ଅନ୍ତ ।