ବିଚିତ୍ର ଶବ୍ଦ ସେ ମାଆ

ମାଟିରୁ ଆକାଶ ଆକାଶରୁ ମାଟି

ସେ ବ୍ୟାପ୍ତ ସର୍ବ ଚରାଚର,

ନରରୁ ଗନ୍ଧର୍ବ ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ମଧ୍ୟେ

ପରିଚୟ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ତା'ର ।

ଭୂମିଠାରୁ ଭୂମା ଯୁଆଡେ ଚାହିଁଲେ

ତା ମୁହଁ ଦିଶୁଥାଏ,

କେମିତି କହିବି ଭୂମିରେ ପଡିଲି

ତାକୁ ଖାଲି ଦେଖୁଥାଏ ।

ବ୍ରହ୍ମା,ବିଷ୍ଣୁ ଆଉ ମହେଶ୍ୱର ମିଶି

କରିଥାନ୍ତି ଯେଉଁ କାମ,

ଦେବତା ନୁହଁଇ ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ମାନବୀ

କରେ ଭାବି ତା'ର ଧର୍ମ ।

ରାଜଉଆସରେ ସୁନା ଝୁଲଣାରେ 

ଝୁଲେ କିଏ ଭାଗ୍ୟବଳେ,

ମୁଁ ବି କମ୍ ନୁହେଁ ନିତି ଝୁଲୁଥିଲି

ଶୋଇ ମୋର ମାଆ କୋଳେ ।

ଅମୃତରସ୍ଵାଦ ଦେବାଦେବୀ କାଳେ

ଚାଖିଲେ କୃଷ୍ଣ ହସ୍ତରୁ,

ବଡ଼ ଭାଗ୍ୟମୋର ନିତି ମୁ ପାଉଛି

ଅମୃତ ମାଆ ପାଖରୁ ।

ନିଶି ପାହିଗଲେ ଆଖିଦେଖେ ମୋର

ପ୍ରଥମେ ମାଆର ମୁହଁ,

ଯାଏନି ମନ୍ଦିର ଦିଅଁ ଦରଶନେ

ସଦା ଦେବୀ ଉଭା ମୋର ଗୃହ ।

ମାଆର ପ୍ରସାଦୁ ବିପଦ ଆପଦ

ବହୁଦୂର ଚାଲିଯାଏ,

ମୋମାଆକୁ ଦେଖିଲେ ବିପଦ ରାକ୍ଷସ

ମୋତେ ତ ଚାହିଁ ନ ଥାଏ ।

ମୋର ହସହସ ମୁହଁକୁ ଦେଖିଲେ

ମୋ ମାଆ ହସୁଥାଏ,

ମୋ ପେଟ ପୁରିଲେ ମୋତେ ଚାହିଁ ଦେଲେ

ମୋ ମାଆ ପେଟ ଭରିଯାଏ ।

ନୂଆ ବସ୍ତ୍ର ଖଣ୍ଡେ ମୋତେ ସେ ପିନ୍ଧାଇ

ବଡ଼ ଆନନ୍ଦିତ ହୁଏ,

ତା ଚିରା ପଣତ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନେତ

ଭଳି ମୋତେ ଲାଗୁଥାଏ ।

ମୋତେ ଗର୍ଭେ ଧରି ନଅ ମାସ ଯାକ

କେତେ ଯେ ଯାତନା ସହେ,

ମାତୃତ୍ୱ ଟିକିଏ ପାଇବା ପାଇଁ ସେ

ପୁନର୍ଜନ୍ମ ପାଇଯାଏ ।

ତା ହାତ ଅମୃତ ତା କୋଳ ସରଗ

ପାଏ ନାହିଁ କେଉଁଠାରୁ,

ତା ଓଠର ମଧୁ କଥା ଝଙ୍କୃତ 

ହୁଏ ମମତାର ସେ ସିନ୍ଧୁରୁ ।

ମଧୁଠୁ ମଧୁର ଅମୃତଠୁ ବଳି

ବିଚିତ୍ର ଅଟେ ଏ ଧରାରେ,

ସଭିଙ୍କ ପାଇଁ ସେ ଅଦ୍ଭୁତ ଶବ୍ଦଟେ

ଦେବୀଠାରୁ କମ୍ କେଉଁ ଗୁଣରେ ।

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା ଅଜାଡି ଦିଏ ସେ

ପ୍ରତିଦାନ ତ ନ କରି,

ତା ପାଦପଦ୍ମରେ କୋଟି ପ୍ରଣତି

ଦିନବିତୁ ତାକୁ ସ୍ମରି।

ପ୍ରଣତି ମହାପାତ୍ର

ବାଲେଶ୍ଵର