ରହିଗଲ ଚୁପ୍ ହୋଇ

ଆଖିର ଲୁହ ଯେତେ

ପିଇଯାଏ ଓଠ

ହୃଦୟରେ ଅମାପ କୋହ

ଅବଶୋଷ ଅନୁତାପ

ସବୁ ହୁଏ ଏକାକାର ।

ସେ ବୁଝିପାରେନି ତାର ସ୍ଥିତି

ତା'ର ପରିଚୟ ।

ସେ ଚାପିବାକୁ ଚାହେଁ ଲୁହ

ହେଲେ ନଈର

ଉଛୁଳା ସୁଅକୁ

କେହି କ'ଣ ରୋକିପାରେ ?

ନଈ ତ ନୁହେଁ

ଅତଳ ସମୁଦ୍ରର

ଅମାପ ଜୁଆର

ମାଡ଼ିଆସେ ବେଳାଭୂମି ଛୁଇଁ

ପୁଣି ଫେରିଯାଏ

ନିଜକୁ ବୁଝେଇ।

କାହାକୁ କହିବ ସେ

କାହିଁକି ବା କହିବ ?

କିଏବା ବୁଝିବ ?

ତା ଜୀବନର

ଅସରନ୍ତି ଝଡ

ସମସ୍ତେ ମସ୍ ଗୁଲ୍

ପାଇବାର ଦିଗନ୍ତ ଛୁଆଁରେ ।

ଏପଟେ ଜୀବନ

କରୁଥାଏ ଆକୁଳ ଚିତ୍କାର ।