सागर किनारा...!
सागर किनारा...!
भय सागर किनाऱ्याचे
पोटात घर करून आहे
पाया खालच्या घसरत्या रेतीची
आठवण ताजी तशीच आहे....
उसळत्या लाटा येत होत्या
भय मज दाखवत होत्या
त्यात भरीस भर त्या
खळखळून हसत होत्या...
ती ही तशीच खट्याळ
फतकल मारून बसलेली
उठता उठेना कशी जणू
पाण्यात ....... बसलेली....
माहेरातली लेक लाडकी
चिकटून मातेस बसे लाडे लाडे
म्हणे सम दुःखी बाप तो
उठ झडकरी लहान का तू घोडे...
असेच काहीतरी झाले
बाप सागर तो खवळला
बाजूस सारुनी सर्वांना
म्हणे सूर्यास तो मावळा....
झपकन झाकले डोळे क्षितीजाने
तसे ध्यान बाहेर आले
म्हंटले मनातच सारे देवा
चला एकदा गंगेत घोडे न्हाले....!