आपणच आपले...

सगळं काही जुळून येतं 

फुटेल वाटत सोनेरी पहाट

मिळेलही वाटतं मनातलं आभाळ 

पण कसलं काय ? सालं आपलं नशीबच खोटं

पुन्हा आभाळ भरून येतं 

मनातलं चांदण हरकून जातं

पुन्हा मनातलं आभाळ रीत होतं  

सालं... आपलं नशीबच खोटं 

रखरखतं ऊन , जगणं पुन्हा असह्य करत 

प्रत्येकवेळी का कुणास ठाऊक असं होतं ?

आणि नाहक चार- चौघात हस होतं .

 सालं आपलं नशीबच खोटं...

पुन्हा नव्याने सुरुवात होते 

सगळं काही चांगलं घडेल वाटतं 

पुन्हा .. हाता - तोंडाशी आलेला घास 

का कुणास ठाऊक तोंडचा घास कोण हिरावत ? 

खरंच आता शोधलंच पाहिजेत  

आपल्यातले कच्चे - पक्के दुवे ...

कोण कोण्याच्या खांद्यावर बंदूक

ठेवून आपल्याला शिकार करत ?

आपण सालं .. सप्नात जगतो 

दिवसाढवळ्याही स्वप्नच पाहतो 

कृतीशिवाय स्वप्नांना अर्थच नसतो

आता मात्र कळून आलं ... पटलं सारं  

नशीब- बिशीब काही नसत ते घडवणं..

बिघडवणंही आपल्याच हाती ...

दोष नसतो कुणाचा, आपणच आपले 

भाग्यविधाते आणि जीवनाचे शिल्पकार ...