मनातला वळीव

मनात विचारांचं नुसतं दाटलं होतं काहूर,

सतत कसली तरी लागून रहायची अनामिक हुरहूर !

मनावर दडपण खूप ओझं असल्यासारखं,

थोड्याच वेळात वाटायचं थकल्यासारखं !

शरीराच्या गर्मीहून मनाची काहिली भयंकर,

अस्वस्थ मनाला सांभाळायचं तरी कुठवर !

अशातच तो आला, ती त्याची स्निग्ध नजर,

शीतल चंदनाचा शिडकावा करीत होती अंगावर !

तनच नाही तर मनही शांत झाले होते,

काळजीचे सारे मळभ दूर गेले होते !

त्याचे येणे म्हणजे वळीवाचा पहिला पाऊस,

ग्रीष्माची गरमी दूर करणारा हवाहवासा पाऊस !

गरम ढेकळंं मऊ तर रसरशीत धरेला शांत करणारा,

आता फक्त चांगलंच होणार असे आश्वस्त करणारा !

सृजनतेची सुरुवात तर यानंतरच होत असते ना,

मृदगंध सगळ्यांनाच भावत असतो ना !

त्याच्यातील हे सारे गुण गंध माझ्यात लहरू लागले होते,

म्हणूनच माझ्यातील सृजनत्व आता कुठे बहरू लागले होते !

असा वळीवाचा पाऊस भुरळ घालतो वसुंधरेला,

आणि मोहवून टाकतो मग प्रत्येकच जीवाला !

प्रत्येकाच्याच आयुष्यात असा वळीव येतो,

फरक इतकाच की तो आपण किती जाणून घेतो ?