वांझोटी आई

तिच्या अनवाणी पायांना 

आता चटके लागत नाही 

तिचे मन मरता मरता

मेल्या तिच्या संवेदनाही 

अणकुचीदार काट्यांची भीती 

तिने केव्हाचीच टाकली 

एकटीच सोसते खाचखळगे 

यातच सारी ज़िंदगी सरली 

तिला नव्या नाही काही

तप्त झळा त्या उन्हाळी 

दाह सोसून सोसून गरिबीचा 

तिची अख्खी ज़िंदगीच करपली 

झाडी झुडपातून मार्ग काढते 

अंग काट्यांला घासत जेंव्हा 

काळ्या कातडीवर उमटून येई 

अस्ताव्यस्त जीवनाची नक्षी तेव्हा

तिची स्वप्ने शुष्क झाली

डोळ्यांतून वाहणाऱ्या अश्रूंसारखी 

मुलगा शिकून शहरात गेला 

ती गावातच जगते वांझोट्या आईसारखी