वैधव्य

अजूनही आठवतो

मनी मज तोच क्षण

भय चिंता उरी दाटे

कसा करावा रे सण

गेला सोडून भ्रतार

आले वैधव्य अकाली

जागवते मिच माझी

माझ्यातली रे माऊली

दोन दिसाचे पाहुणे

गेले धीर तो देऊन

खोप्यामध्ये पिलासवे

घेते आसवे ढाळून

डोळे तसबिरीतले

भासे आजही करूण

उदबत्ती अन् हार

बघ एकदा वरुण

दोन पाखरं चिमणी

पदरात लपतात

होता जाणिव दुःखाची

कसनुसं हसतात

गुणी पाहून रे बाळं

दुःख सारे आवरले

खरं सांगते लेकरा

तुझ्यामुळे सावरले