कल्पनेची भरारी
कल्पनेची भरारी
मनाचे तोडुनी बंधन नरा घे झेप आकाशी
तिथे जाऊन भेटावे नभीच्या चंद्र ताऱ्यांशी
कसे ते राहती तेथे सुखाचा क्षण कसा मिळतो
कधीही स्पर्श दुःखाचा मनाला दंश ना करतो
मनाला हाव त्यांच्याही कशी नसते कधी काळी
मनुष्यालाच का साऱ्या जगाची हाव सुटलेली
तरू वेली किती सुकल्या नसे छाया जराशीही
जलावाचून त्यांचेही मरण आले गळ्यापाशी
ढगांशी सूत जुळवावे तयांशी गूज सांगावे
तया विनवून सांगावे, 'जरा पाऊस पाडावे'
मनाच्या कल्पनेने तू जरा देवाजवळ जावे
बसावे पायरीशी अन सुखाचे सूत्र मागावे