स्वप्न मनी या आंधळयाचे !

अश्रू होते कधी
तेही नाहीसे झाले,
दुःख मिटायचे ज्यांनी
तेही हिरावून गेले,
कसले ढोंग उरले जगण्याचे
स्वप्न मनी या आंधळयाचे!

स्वतःच्या आशेवर 
जगतोया मी,
काळोखी अंधारात
घाबरूनिया मी
रंगातले इंद्रधनुष्य
कसे न्याहाळायचे 
स्वप्न मनी या आंधळयाचे!

असून नाती
एकटाच मी
चालत्या जगात
थांबुनिया मी
स्पर्शातुनी आता
किती पहायचे
स्वप्न मनी या आंधळयाचे !

नशिबवान तुम्ही
या सर्वजगी
पाहुनिया सर्व
मन नाही भरी
अंधत्वाचे जग 
आम्ही कसे भोगायचे
स्वप्न मनी या आंधळयाचे!